Tajniki transplantacji włosów

Zabieg transplanacji włosów znany jest od kilkudziesięciu lat. Podstawy fizjologiczne jego wykonywania pozostały niezmienne, jednakże sama technika posunęła się mocno do przodu. Wbrew temu co miało miejsce przy innych operacjach, gdzie rozwój generowany był postępem technicznym używanego sprzętu, np.: w chirurgii laparoskopowej, w transplantacji włosów zabieg doskonalono tylko dzięki sprawności ludzkiej ręki.

Co to jest transplantacja:
Zasadą niezmienną tego zabiegu jest przeniesienie znacznej ilości mieszków włosowych z okolicy potylicznej (ewentualnie skroniowej) w miejsce ubytku włosów, przeważnie na okolicę czołowo ciemieniową. Jest to więc zmodyfikowana autotransplantacja pełnej grubości skóry wraz z przydatkami. Ważne jest, dla prawidłowego efektu zabiegu, by tzw. transplanty były jak najmniejsze i by było ich jak najwięcej. Na tym właśnie polega postęp zabiegu umożliwiający osiąganie efektów jak najbardziej zbliżonych do natury.
Co to jest transplant:
Transplant nie ma specjalnej definicji. Jest to przeniesienie tkanki pobranej z jednego miejsca w inne (nawet do innego osobnika!). Mamy transplanty homogeniczne tzn. wewnątrzgatunkowe, heterogeniczne – międzygatunkowe i autogeniczne – w obrębie jednego organizmu. Transplant włosowy jest transplantem autogennym składającym się ze skóry wraz z mieszkiem włosowym i gruczołem łojowym, ma wielkość 0,7 mm. i zawiera od jednego do trzech mieszków włosowych.
Przebieg zabiegu:
Zabieg transplantacji włosów przeprowadzany jest w miejscowym znieczuleniu nasiękowym. Pacjent jest cały czas w kontakcie z ekipą operującą. Zabieg jest w pozycji siedzącej - żeby pacjentowi się nie nudziło może oglądać telewizję. Całość trwa od 1 do 3 godzin w zależności od wielkości zabiegu. Zaczynamy od znieczulenia, następnie pobieramy materiał do przeszczepu z okolicy potylicznej, zszywamy ranę, wykonujemy otwory pod transplanty w miejscu biorczym. W tym samym czasie drugi zespół przygotowuje transplanty, dzieląc materiał pod dużym powiększeniem. Wkładamy transplanty w przygotowane otwory, myjemy głowę i kończymy zabieg. Oczywiście przed rozpoczęciem całej procedury uzgadniamy z pacjentem plan zabiegu.
Wskazania do transplantacji:

• łysienie adrogenowe mężczyzn

Łysienie męskie nazywamy androgenowym, ponieważ wywoływane jest przez metabolity męskiego hormonu płciowego {androgenowego} jakim jest testosteron. Łysienie to jest kodowane genetycznie i nie mamy na nie wpływu. Pojawia się po okresie dojrzewania i trwa z różnym nasileniem do okresu starości.

• ubytki włosów pourazowe

Urazy powodujące trwałą utratę włosów to najczęściej oparzenia termiczne, urazy mechaniczne związane z uszkodzeniem skóry właściwej, odleżyny, uszkodzenia chemiczne, np. podanie w okresie noworodkowym kroplówki do żył skroniowych.

• wrodzone anomalie owłosienia

Przeciwwskazania względne:

• słabe i rzadkie włosy w miejscu dawczym
• bardzo rozległy ubytek włosów
• łysienie kobiece

Warto omówić dlaczego znalazło się tutaj łysienie kobiet. Po pierwsze, często dotyczy ono całej głowy, również potylicy i nie mamy skąd pobrać zdrowych mieszków włosowych. Po drugie, kobiety oczekują gęstych włosów jako wyniku zabiegu, a tego nie jesteśmy w stanie zagwarantować. U kobiet operujemy głównie ubytki powstałe w wyniku urazu i tu można osiągnąć dobre efekty. W przypadku innych rodzajów wypadania włosów u kobiet, efekty zabiegów są często nieprzewidywalne. Często po zabiegu wypadanie włosów postępuje i może ono dotyczyć także włosów przeszczepionych.

• łysienie plackowate niestabilne

Łysienie plackowate cechuje się tym, że ubytki miejscowe włosów mogą się pojawiać i znikać całkowicie nieprzewidywalnie.

• wygórowane oczekiwania pacjenta

Wygórowane oczekiwania pacjenta w stosunku do zabiegów chirurgii estetycznej to takie, których nie jesteśmy w stanie spełnić z powodów obiektywnych, np. przy rozległym łysieniu nie możemy gęsto pokryć przeszczepami całego ubytku, gdyż u pacjenta nie ma możliwości na pobranie tak dużej ilości transplantów. Nie możemy też odtworzyć naturalnej gęstości włosów gdyż jest to technicznie nie możliwe.

• niestabilność emocjonalną pacjenta

Niestabilność emocjonalna jest przeciwwskazaniem do wszelkich zabiegów chirurgii estetycznej. Zwykle ceniamy ją na podstawie rozmowy z pacjentem.

• zbyt młody wiek

Im młodszy wiek pacjenta, tym proces wypadania włosów w wyniku łysienia adrogenowego jest trudniejszy do przewidzenia. U takich pacjentów, jeśli spodziewamy się dużych ubytków włosów, lepiej trochę poczekać aż sytuacja na głowie się wyjaśni. Wykonanie zabiegu zbyt wcześnie może okazać się  niewłaściwe, ponieważ w ciągu kilku lat  jakość owłosienia może się całkowicie zmienić i nasz zabieg staje się bezsensowny, np. uzupełnienie zakoli u 20 latka może skutkować tym że za 5 lat będzie całkowicie łysy, a z przodu będzie miał dwa różki z włosów wszczepionych w zakola. Według mnie nie powinno się operować pacjentów z łysieniem adrogenowym przed 21 rokiem życia, gdyż jest to działanie w ciemno.
Jeśli trafia do nas pacjent w bardzo młodym wieku z początkami łysienia androgenowego i przewidywanym rozległym łysieniem w przyszłości, bardzo ostrożnie kwalifikujemy go do wczesnych zabiegów. Jest to zwykle tzw. pacjent trudny, mający wygórowane oczekiwania przy bardzo niepewnej sytuacji. W takich przypadkach lepiej naszym zdaniem zabieg odłożyć, a postępowaniem z wyboru jest podawanie finasteridu, o ile pacjent zaakceptuje takie leczenie. Finasterid występuje pod handlową nazwą Propecia. Jest to substancja blokująca przemianę testosteronu w dihydrotestosteron - właśnie on jest odpowiedzialny za łysienie androgenowe. Przyjmowanie tego leku ma powodować zahamowanie łysienia. Niestety nie u każdego efekt jest  jednakowo dobry. Lek ten powoduje również przy przedawkowaniu spadek potencji. Istnieją doniesienia o przewlekłych zapaleniach najądrzy. Powikłania te nie są częste aczkolwiek się zdarzają. Innych terapii nie stosujemy, gdyż nie zauważyliśmy pozytywnych skutków ich wpływu.

Leczenie łysienia bliznowaciejącego

Łysienie tego typu jest często nieodłączonym elementem bardzo poważnych chorób, które wymagają wieloletniego leczenia i w tym wypadku nie w głowie raczej jest walka z tym pierwszym problemem. Nie zmienia to jednak faktu, że istnieją dwa sposoby, jakie w przypadku łysienia bliznowaciejącego się stosuje. 

Leczenie farmakologiczne stosuje się w celu zatrzymania zmian, które w wyniku choroby, czynnika zewnętrznego lub genetyki doprowadziły do pojawienia się blizn na skórze głowy, a w konsekwencji do wypadnięcia włosów i bezpowrotnego uszkodzenia mieszków włosowych. Warto jednak zwrócić uwagę na fakt, że leczenie farmakologiczne stosuje się najczęściej w przypadku, kiedy łysienie bliznowaciejące zostało spowodowane poprzez infekcję bądź stany zapalne. Zdarza się również, że tabletki stosuje się w przypadku kiedy opisywany problem jest wynikiem autoagresji i wtedy polega ono na osłabieniu układu odpornościowego.

Dużo bardziej skuteczną metodą i częściej stosowanym sposobem walki ze skutkami łysienia bliznowaciejącego jest chirurgia estetyczna. W sumie to bardziej w zgodzie jest powiedzenie "sposoby". Pierwszym ze stosowanych jest usuwanie skóry na głowie, która uległa uszkodzeniu i zastąpieniu jej nową, co jednak nie zawsze gwarantuje, że włosy odrosną. Pamiętajmy, że przy łysieniu bliznowaciejącym następuje całkowite zniszczenie mieszków, a więc nie mają one skąd odrastać. Stąd też drugą metodą, dużo częściej stosowaną, jest przeszczep, który jednak też jest obarczony ryzykiem i może się nie przyjąć. Najlepsze efekty daje leczenie chirurgiczne, które jest przeprowadzane u ludzi młodych. Drugiem warunkiem jest uszkodzenie skóry głowy, nieprzekraczające 30% powierzchni.

Istnieje jeszcze jedna alternatywa dla osób, które dotknęło łysienie bliznowaciejące, otóż można po prostu zastosować perukę i jest to bez wątpienia najlepszy sposób, bo w 100% skuteczny. 

Obecnie dostępnych jest wiele szamponów, odżywek, pianek oraz lotionów, które pomagają wzmocnić włosy i zatrzymać łysienie. Przed ich zastosowaniem należy jednak uświadomić sobie, że żaden tego typu produkt nie jest w stanie sprawić, że włosy odrosną. Jeśli cebulka włosa jest nieaktywna, żaden środek do miejscowego stosowania nie odwróci tego procesu. Szampony na łysienie mogą jedynie zapobiegać i leczyć pierwsze oznaki przerzedzenia włosów, zanim stan owłosienia głowy faktycznie się pogorszy. 

Składniki szamponów na łysienie

W składzie niektórych szamponów na łysienie znajdują się zwykle dodatkowe ilości białka oraz składników odżywczych, które nawilżają włosy i sprawiają, że wyglądają na gęstsze i mocniejsze. Substancje takie jak saw palmetto zapobiegają przyłączaniu się DHT (5α-Dihydrotestosteron) do wrażliwych cebulek włosów, dzięki czemu chronią przed ich wypadaniem. Z kolei aloes oraz mentol łagodzą podrażnioną skórę głowy i zwalczają łupież. Ważnym składnikiem szamponów na łysienie są również przeciwutleniacze, które unieszkodliwiają wolne rodniki. Natomiast związki takie jak adenozyna pobudzają wzrost włosów. Aby mycie włosów pozostawiało je faktycznie czystsze i wolne od zanieczyszczeń, do szamponu dodaje się wyciągi z ginkgo biloba oraz pestek winogron. Naturalne składniki przyczyniają się do lepszej kondycji włosów i zmniejszają ich wypadanie. Dodatkowo sprawiają, że włosy wydają się gęstsze i są pełne blasku. 

Niektóre szampony zapobiegające łysieniu mają w swoim składzie olej z ogórecznika oraz z pierwiosnka. Są to doskonałe źrodła kwasów tłuszczowych omega-6. Substancje te mają właściwości przeciwzapalne i są bogate w składniki odżywcze. 

Leczenie zaawansowanego łysienia

Mimo iż szampony oraz inne środki do miejscowego stosowania są korzystne we wczesnych stadiach przerzedzania włosów i łysienia, umiarkowana utrata włosów oraz łysienie wymagają bardziej radykalnych rozwiązań. Obecnie popularne są doustne leki zawierające finasteryd – bloker DHT. Substancja ta zatrzymuje utratę włosów oraz ich przerzedzanie. Inny preparat do miejscowego stosowania ma w swoim składzieminoksydyl, który hamuje wypadanie włosów i korzystnie wpływa na ich wzrost poprzez zoptymalizowanie kanałów potasu w cebulkach włosów. Środek ten mogą stosować jedynie mężczyźni, gdyż z jego użyciem wiążą się skutki uboczne dla ciężarnych kobiet. Jednak nawet wyżej wymienione preparaty nie są w stanie odwrócić skutków całkowitej utraty włosów u kobiet lub mężczyzn. Łyse placki na głowie lub zupełny brak włosów na skórze głowy wymagają podjęcia bardziej drastycznych kroków. Jedyną rzeczywiście skuteczną opcją leczenia jest transplantacja włosów. Aby ocenić, czy można przeprowadzić operację, należy skonsultować się ze specjalistą. 

Jeśli wypadanie włosów jest jeszcze na wczesnym etapie i nie widać wyraźnego przerzedzenia włosów, warto sięgnąć po specjalne szampony na łysienie. Zawierają one substancje, które poprawiają wygląd włosów i wzmacniają je. Niektóre składniki pomagają zatrzymać proces utraty włosów. 

Włosy są wtórnym wytworem skóry, w przypadku człowieka ich funkcja została znacząco ograniczona. U innych ssaków pełnią one role termoizolacji, u nas z kolei raczej ozdoby. Na ciele przeciętnego człowieka można się doliczyć nawet 5 milionów włosów, z czego tylko mała część znajduje się na głowie. Jednak to właśnie one stanowią przedmiot trosk szczególnie wielu panów. Badania pokazują, że przeciętnie około 30% mężczyzn w wieku około 30 lat, wyłysiała częściowo lub całkowicie. Problem był na tyle duży, że naukowcy postanowili lepiej mu się przyjrzeć.

Przyczyny

Jeszcze niedawno utrzymywano, że tracenie włosów jest bezpośrednio zależne od trybu życia. Ludzie, którzy gonili za pracą iprzyjemnościami, mieli być znacznie bardziej narażeni na przedwczesne łysienie niż pozostali, którzy wybierali bardziej pobożny żywot. Później za sprawą amerykańskich dermatologów, Beckera i Obermayera, uznano, że zjawisko łysienia jest związane z poziomem inteligencji. Im był wyższy, twierdzili naukowcy, tym szybciej dany osobnik zaczynał łysieć. Jak jednak w tej sytuacji można by wytłumaczyć fakt, że Wolfgang Amadeusz Mozart czy Adam Mickiewicz, do końca niemal zachowali swoje bujne czupryny?

Dziś już prawie na pewno wiadomo, że łysienie jest uwarunkowane hormonalnie. Nie muszą się już więc martwić wszyscy ci, którzy włosy zachowali – jesteście inteligentni! Głównym wrogiem bujnych włosów jest hormon dihydrotestosteron (DHT), będący pochodnym testosteronu. Za sprawą tego hormonu włosy zaczynają rosnąć coraz to krótsze i krótsze, aż w końcu niemalże całkowicie zanikają. Naukowcy postawili sobie więc pytanie, jak można by zapobiec temu zgubnemu dla włosów procesowi.

Wypadanie włosów a stres

Włosy wypadają z bardzo wielu przyczyn – zazwyczaj są to przyczyny uwarunkowane genetycznie, albo wynik jakiś zakażeń. Co ma wspólnego z tym stres? Okazuje się jednak, że bardzo wiele - stres może bowiem doprowadzić do całkowitego wyłysienia.
Najczęściej powoduje tak zwane łysienie plackowate – jeśli nasze emocje są zbyt silne, a mamy genetyczne uwarunkowanie ku temu, aby łysieć. Niektórzy nie wierzą, że można zasnąć wieczorem z pozornie zdrowymi włosami, a rano obudzić się z częścią włosów na poduszce. Jest to jednak fakt stwierdzony naukowo. Zdarza się bardzo rzadko by komuś wypadły całe włosy. Przy łysieniu plackowatym wychodzą one w formie małych placyków o owalnym kształcie – zazwyczaj nie jest to nasilone łysienie i często po ustaniu przyczyny stresu, włosy samoistnie odrastają.
Niestety czasami może także przydarzyć się tak zwane łysienie telogenowe. Efektem tego jest wypadnięcie włosów nie od razu, ale po jakimś czasie od stresujących zdarzeń (zdarza się to po chorobie, urazie itp.).Ten typ łysienia polega na tym, że duża część włosów przechodzi w stan spoczynku. Włos wypada i przez pewien czas nie pojawiają się na jego miejscy nowe.

Naukowcy badają pewne zależności między stresem a wypadaniem włosów – dlaczego niektórzy nawet w silnym stresie nie tracą włosów, inni zaś mogą stracić ich część w ciągu nocy, a u jeszcze innych reakcja na ciężkie przeżycia pojawia się po kilku tygodniach. Lekarze wiedzą, że ważną rolę odgrywa tu przewodnictwo między mieszkami włosowymi a całym układem nerwowym.
Warto się przy okazji zastanowić nad telogenową utratą włosów u kobiet. Można to łączyć ze stresem, ale dobrze by było sprawdzić, czy głębsza przyczyna nie zbiegła się akurat z traumatycznymi wydarzeniami. Należy przeprowadzić badanie i sprawdzić wskazania tichogramu.
Łysienie u kobiet i mężczyzn z przyczyny stresu przebiega podobnie, ale zupełnie inaczej trzeba wspomagać organizm, aby włosy odrosły. Kobietom najczęściej pomagają Estrogeny, których z kolei nie mogą przyjmować mężczyźni. Wynaleziono dla nich inny środek: 17-alfa-estradiol, który jest podobny do estrogenów, ale nie ma skutków ubocznych takich jak żeńskie Hormony. Jego skuteczność potwierdza 63% mężczyzn, którzy cieszą się z faktu zatrzymania wypadania włosów. Co ciekawe, bardzo często u mężczyzn silny stres powoduje utratę włosów z powodu traumatycznych przeżyć, co następnie przechodzi w łysienie androgenne. U kobiet zazwyczaj nie dochodzi do całkowitego wyłysienia, a przy łysieniu z powodu stresu, bardzo często włosy po jakimś czasie zaczynają odrastać.
Jeśli dotknęło nas albo nasze dziecko łysienie telogenowe, należy natychmiast podjąć terapię. Dotyczy to wszystkich. Gdy problem nie jest zbyt duży, można się ograniczyć do smarowania skóry głowy odpowiednim preparatem. Wymaga to jednak ogromnej cierpliwości i systematyczności. Jest wówczas duża szansa, że włosy przestaną wypadać, a nawet niektóre mieszki włosowe mogą obudzić się do życia, dzięki czemu nastąpi odrost włosów.
Bardzo często sami kojarzymy stres z wypadaniem włosów. O ile jednak łysienie plackowate jest łatwiejsze w tym przypadku do zdiagnozowania i połączenia z sytuacją, o tyle inne typy łysienia mogą być jedynie pośrednio związane z sytuacją stresową. Wiele osób w stresie nie je - włosy mogą wypadać z powodu braku wielu składników (witaminy: A, E, i z grupy B, może to być brak lizyny, biotyny, wielu z minerałów – żelaza, cynku, miedzi, która występuje w minimalnych ilościach, ale jej brak jest bardzo odczuwane przez włosy). Tak więc często stres tylko pośrednio wpływa na stan naszych włosów.

Odrębną nieco kwestią jest wypadanie włosów u dzieci. Wspomniane tu łysienie plackowate jest zazwyczaj typowym objawem silnego stresu u dziecka. Należy jeszcze sprawdzić, czy dziecko nie wyrywa sobie włosów w sposób mechaniczny i nieświadomy podczas snu. Jeśli zaczyna łysieć na całej głowie należy sprawdzić, czy nie zatruło się talem lub rtęcią. Tal znajduje się na przykład w trutce na szczury, a rtęć związana jest z termometrem.
Poza tym zazwyczaj napięte nerwy u maluchów wynikają albo z sytuacji rodzinnej, typu alkoholizm rodzica/ów, awantur, bicie dziecka za niewielkie przewinienia, albo z nadmiernej wyobraźni (dziecko ma jakieś lęki). Jeśli chodzi o dzieci i to nawet te małe, należy udać się przede wszystkim do psychologa i ewentualnie do psychiatry. Dorośli też muszą odbyć takie wizyty, ale tu wprowadza się konkretne leczenie farmakologiczne zlecone przez dermatologa.
Należy też sprawdzić, czy dziecko nie cierpi na trichotillomanię, czyli kompulsywne wyrywanie włosów. Atakuje ono najczęściej dzieci i młode kobiety. Bardzo często chorzy wyrywają sobie włosy nieświadomie przez sen. Choroba może pojawić się w jakiejś sytuacji stresowej – jeśli na głowie są niewielkie okrągłe placyki, sprawdźmy, czy to nie jest przypadkiem Trichotillomania. Jest to bardzo trudna do wyleczenia choroba psychiczna o podłożu genetycznym (tak sugerują wyniki ostatnich badań). Niestety, trzeba ją leczyć i to bardzo intensywnie, ponieważ jest to schorzenie, które pojawia się nagle i budzi u osoby chorej sytuację bardzo stresowa. Chory wyrywa sobie Pasemka włosów, ale jednocześnie przeżywa wstyd i zakłopotanie. W celu zamaskowania tych uczuć, znowu wyrywa Pasemka włosów, chcąc w ten sposób rozładować stres. Zdarza się nawet, że chory wyskubuje sobie włosy na innych częściach ciała, pozbawiając się np. rzęs lub brwi.

Powody łysienia

Zdrowy, dorosły człowiek traci dziennie od 50 do 100 włosów. Jest to zjawisko w 100% naturalne i absolutnie nieodbiegające od przyjętych norm. Jednak, gdy dostrzeżemy u siebie problem nadmiernego wypadania włosów, powinniśmy być czujni. Może być to, bowiem pierwszą oznaką choroby, osłabienia lub łysienia.
Problem utraty owłosienia dotyczy wszystkich, zarówno kobiet jak i mężczyzn. Najczęściej powodowany jest on wiekiem, gdyż już od okresu dojrzewania włosy człowieka stają się coraz cieńsze.
Przyczyn łysienia jest jednak znacznie więcej. Jedną z najczęstszych postaci jest postać androgenna. Występuje ona u obojga płci i dotyka ponad 80% mężczyzn oraz 60% kobiet przed 60 rokiem życia. W przypadku Panów polega ono na cofaniu się linii włosów na skroniach i czole, natomiast Panie zaobserwować mogą, tzw. „przerzedzenie rozlane” obejmujące całą powierzchnię skóry głowy. Powyższy typ łysienia zwykło się określać skalą Hamilton'a/Norwood'a.

Gwałtowna utrata włosów określana jest mianem łysienia anagenowego. Polega ona na zahamowaniu podziałów komórkowych macierzy włosa, co jest równoznaczne z przedwczesnym zakończeniem fazy wzrostu, ścieńczeniem korzenia, przerwaniem jego ciągłości i wypadnięciem włosa. Ten typ łysienia przypisuje się zazwyczaj działaniu pewnych grup leków i czynników uszkadzających strukturę mieszków, czyli na przykład chemioterapii, radioterapii, antybiotykom bądź ciężkim infekcjom układowym.

Mianem łysienia bliznowaciejącego zwykło się określać wszelkiego rodzaju zaburzenia prowadzące do niszczenia mieszka włosowego. Bez większego znaczenia pozostaje tu fakt, czy proces ten spowodowany został przez czynniki zewnętrzne czy też za sprawą oddziaływania chorobowego w obrębie samego mieszka. Do zniszczenia mieszków włosowych przyczynić mogą się oparzenia owłosionej skóry, niewłaściwe kosmetyki, liczne stany psychogenne z naciskiem na długotrwały stres, zakażenia w skutek przebiegu grzybicy, gruźlicy lub kiły, łojotok, łuszczyca, zaburzenia hormonalne oraz rozwijający się guz nowotworowy.

Łysienie plackowate to poważna choroba odnotowana u około 2% przypadków zgłaszających się do dermatologa pacjentów. Łysienie to cechuje się występowaniem przejściowych lub trwałych ognisk wyłysienia, w przypadku, kiedy skóra wokół ogniska nie pozostaje w stanie zapalnym. Choroba pojawić może się w dowolnym momencie życia i spowodować nawet całkowitą utratę owłosienia nie tylko w obrębie skóry głowy, ale również na pozostałych częściach ciała. Dotyczy to również rzęs, brwi oraz owłosienia łonowego.

Choć na ten typ łysienia składa się wiele czynników, wszystkie ona mają wspólne sobie podłoże genetyczne. Są to, zatem zjawiska autoimmunologiczne, naczyniowe, czynniki psychiczne oraz zaburzenia układu nerwowego. Łysienie plackowate pojawia się zazwyczaj wspólnie z inną jednostką chorobową, także odznaczającą się obecnością zjawisk autoimmunologicznych. Do najczęstszych z nich zaliczyć można bielactwo, cukrzyce typu I, czy też zapalenie tarczycy typu Hashimoto. Niestety, stosowane techniki leczenia ambulatoryjnego, do którego używany jest m.in. minoksydil, cygnolina czy Hormony kory nadnerczy tj. terapia kortykosterydowa zazwyczaj nie przynoszą pożądanych efektów, a po zaprzestaniu terapii włosy na ogół po prostu wypadają. Jedynie metoda fotodynamiczna UVA oraz metoda PUVA mogą odnosić pozytywne rezultaty, jednak nawet w tym przypadku odrost jest na ogół tylko częściowy. Niemniej pozwala ona na uzyskanie znaczących efektów u niemal 50% pacjentów.

Niebagatelny wpływ na proces łysienia ma także Dieta. Niedobory składników takich jak żelazo, białko czyCynk w połączeniu z drakońską Dieta w znaczący sposób wpłynąć może na kondycję włosa.
Mieszki włosowe osłabia także gwałtowny spadek poziomu estrogenów, czego doświadczyć mogą kobiety tuż po przebytej ciąży. Jest to tzw. „łysienie poporodowe” i pojawia się zazwyczaj między jedenastym a szesnastym tygodniem po urodzeniu dziecka. W tym przypadku leczenie nie jest wymagane, a odrost włosa następuje samoistnie w przeciągu sześciu miesięcy.
Warto dodać, że do procesu łysienia przyczyniają się także częste suszenie, mroźny wiatr, a także systematycznie przeprowadzane zabiegi kosmetyczne takie jak trwała Ondulacja, Farbowanie czyRozjaśnianie. O kondycję swoich włosów zadbać powinni także palacze, gdyż nikotyna w znacznym stopniu przyczynia się do osłabienia mieszków włosowych.

Łysienie stanowi poważny problem i częstokroć staje się przyczyną kompleksów, a w poważniejszych przypadkach prowadzić może nawet do poważnych zaburzeń psychologicznych. Niezmiernie ważną rolę odgrywa tu konsultacja dermatologiczna, podczas której lekarz określa typ łysienia. Pozwala to na dobór skutecznej metody terapii, co w znacznej większości przypadków zatrzymuje chorobę. Pamiętać należy o jednym; zatrzymanie łysienia stanowi proces o wiele prostszy aniżeli uzyskanie efektu odrostu włosa, dlatego też, gdy dostrzegamy problem łysienia powinniśmy bez wahania udać się do dermatologa.

Jak walczyć z łysieniem

Łysienie telogenowe 
O wystąpieniu łysienia telogenowego mówimy, gdy spora część włosów przechodzi w stan spoczynku (telogenu). Do przyczyn wystąpienia tego rodzaju łysienia należą takie czynniki jak stres, anemia, niedoczynność tarczycy, zabiegi operacyjne i zażywanie niektórych leków. Największe wypadania włosów nasila się około 3 miesiące po wystąpieniu czynnika. Przeważnie łysienie telogenowe nie wymaga leczenia, nie jest trwałe i ustępuje po kilku miesiącach. Należy jednak ustalić i wyeliminować przyczynę jego pojawienia się. Tego rodzaju łysienia nie należy traktować jak inne procesy łysienia, oznacza ono „wymianę” dużej części starych na nowe. W okresie przejściowym można wspomóc się środkami na porost włosów, takich jak biotyna i niebiesko-zielone algi. Zdarza się, że część kobiet cierpi na przewlekłe telogenowe wypadanie włosów. Wówczas kurację należy przeprowadzić odnosząc się do traumy, które je wywołała lub innego stanu przewlekłego, który mógł wpłynąć na wypadanie włosów. 

Łysienie bliznowaciejące 
Łysienie bliznowaciejące polega na nieodwracalnym uszkodzeniu mieszków włosowych i może być łysieniem nabytym lub wrodzonym. Czynnikami nabytego łysienia mogą być urazy fizyczne (np. promienie X, oparzenia, niska temperatura), mechaniczne (np. długo i często powtarzane ciągnięcie włosów, uciski lub silny uraz jednorazowy), biologiczne (zakażenia bakteryjne i wirusowe) i chemiczne (np. działanie toksycznej substancji). Z wrodzonych mogą być to: znamię łojowe, niedorozwój skóry, rogowacenie mieszkowe. Ten rodzaj łysienia może również wystąpić w trakcie przebiegu chorób takich jak sarkoidoza, czy nowotwory skóry. 
Łysienie bliznowaciejące diagnozuje się w pierwszym etapie na podstawie biopsji skóry czaszki. Wynik tego badania jest konieczny, aby określić aktywność łysienia i podjąć stosowną terapię. Istotne jest też ocenienie kliniczne skóry na głowie. Częstymi objawami są: ból, świąd, nadmierna wrażliwość, a skóra głowy jest zaczerwieniona, łuszczy się i pojawiają się na niej krosty. Niekiedy jednak tylko niektóre z tych objawów występują. 
Leczeniem łysienia bliznowaciejącego, jako proces nieodwracalny jest leczenie chirurgiczne, zależne od umiejscowienia i rozmiarów zmiany. Może ono polegać na wycięciu i zamknięciu ubytku. Dorosłym pacjentom można zaproponować transplantację włosów. U młodszych pacjentów można zastosować rozciąganie skory owłosionej. Jeśli znamy przyczynę łysienia, w początkowej fazie choroby można zahamować jej postęp za pomocą leczenia farmakologicznego. 

Łysienie plackowate
Schorzenie to najczęściej rozwija się u nastolatków i młodych ludzi dorosłych, po dwudziestym roku życia. Może jednak rozwinąć się również u dzieci i ludzi starszych, ale u osób starszych jest to dość rzadkie. Częściej dotyka też kobiet niż mężczyzn. Dokładnej przyczyny wciąż nie ustalono, jednak hipotetycznie są to: stres psychologiczny (stres długotrwały lub pojedynczy, bardzo stresujący incydent), predyspozycje genetyczne, infekcja wirusowa, bądź bakteryjna, przemiany hormonalne, fizyczne uszkodzenie ciała i związany z tym bardzo silny stres, długoterminowy kontakt z chemikaliami. Niestety nie istnieją leki, które likwidowałyby łysienie na stałe u wszystkich pacjentów. Efekty leczenia są indywidualne. Naturalne metody leczenia to m.in.: masaże głowy, masaże głowy, akupunktura, maści z wyciągiem z aloesu, tran rybi, homeopatia oraz cynk w tabletkach lub jego źródła naturalne (np. pestki z dyni). Ten ostatni jednak przyjmowany w zbyt dużych ilościach może doprowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych.