Tajniki transplantacji włosów

Zabieg transplanacji włosów znany jest od kilkudziesięciu lat. Podstawy fizjologiczne jego wykonywania pozostały niezmienne, jednakże sama technika posunęła się mocno do przodu. Wbrew temu co miało miejsce przy innych operacjach, gdzie rozwój generowany był postępem technicznym używanego sprzętu, np.: w chirurgii laparoskopowej, w transplantacji włosów zabieg doskonalono tylko dzięki sprawności ludzkiej ręki.

Co to jest transplantacja:
Zasadą niezmienną tego zabiegu jest przeniesienie znacznej ilości mieszków włosowych z okolicy potylicznej (ewentualnie skroniowej) w miejsce ubytku włosów, przeważnie na okolicę czołowo ciemieniową. Jest to więc zmodyfikowana autotransplantacja pełnej grubości skóry wraz z przydatkami. Ważne jest, dla prawidłowego efektu zabiegu, by tzw. transplanty były jak najmniejsze i by było ich jak najwięcej. Na tym właśnie polega postęp zabiegu umożliwiający osiąganie efektów jak najbardziej zbliżonych do natury.
Co to jest transplant:
Transplant nie ma specjalnej definicji. Jest to przeniesienie tkanki pobranej z jednego miejsca w inne (nawet do innego osobnika!). Mamy transplanty homogeniczne tzn. wewnątrzgatunkowe, heterogeniczne – międzygatunkowe i autogeniczne – w obrębie jednego organizmu. Transplant włosowy jest transplantem autogennym składającym się ze skóry wraz z mieszkiem włosowym i gruczołem łojowym, ma wielkość 0,7 mm. i zawiera od jednego do trzech mieszków włosowych.
Przebieg zabiegu:
Zabieg transplantacji włosów przeprowadzany jest w miejscowym znieczuleniu nasiękowym. Pacjent jest cały czas w kontakcie z ekipą operującą. Zabieg jest w pozycji siedzącej - żeby pacjentowi się nie nudziło może oglądać telewizję. Całość trwa od 1 do 3 godzin w zależności od wielkości zabiegu. Zaczynamy od znieczulenia, następnie pobieramy materiał do przeszczepu z okolicy potylicznej, zszywamy ranę, wykonujemy otwory pod transplanty w miejscu biorczym. W tym samym czasie drugi zespół przygotowuje transplanty, dzieląc materiał pod dużym powiększeniem. Wkładamy transplanty w przygotowane otwory, myjemy głowę i kończymy zabieg. Oczywiście przed rozpoczęciem całej procedury uzgadniamy z pacjentem plan zabiegu.
Wskazania do transplantacji:

• łysienie adrogenowe mężczyzn

Łysienie męskie nazywamy androgenowym, ponieważ wywoływane jest przez metabolity męskiego hormonu płciowego {androgenowego} jakim jest testosteron. Łysienie to jest kodowane genetycznie i nie mamy na nie wpływu. Pojawia się po okresie dojrzewania i trwa z różnym nasileniem do okresu starości.

• ubytki włosów pourazowe

Urazy powodujące trwałą utratę włosów to najczęściej oparzenia termiczne, urazy mechaniczne związane z uszkodzeniem skóry właściwej, odleżyny, uszkodzenia chemiczne, np. podanie w okresie noworodkowym kroplówki do żył skroniowych.

• wrodzone anomalie owłosienia

Przeciwwskazania względne:

• słabe i rzadkie włosy w miejscu dawczym
• bardzo rozległy ubytek włosów
• łysienie kobiece

Warto omówić dlaczego znalazło się tutaj łysienie kobiet. Po pierwsze, często dotyczy ono całej głowy, również potylicy i nie mamy skąd pobrać zdrowych mieszków włosowych. Po drugie, kobiety oczekują gęstych włosów jako wyniku zabiegu, a tego nie jesteśmy w stanie zagwarantować. U kobiet operujemy głównie ubytki powstałe w wyniku urazu i tu można osiągnąć dobre efekty. W przypadku innych rodzajów wypadania włosów u kobiet, efekty zabiegów są często nieprzewidywalne. Często po zabiegu wypadanie włosów postępuje i może ono dotyczyć także włosów przeszczepionych.

• łysienie plackowate niestabilne

Łysienie plackowate cechuje się tym, że ubytki miejscowe włosów mogą się pojawiać i znikać całkowicie nieprzewidywalnie.

• wygórowane oczekiwania pacjenta

Wygórowane oczekiwania pacjenta w stosunku do zabiegów chirurgii estetycznej to takie, których nie jesteśmy w stanie spełnić z powodów obiektywnych, np. przy rozległym łysieniu nie możemy gęsto pokryć przeszczepami całego ubytku, gdyż u pacjenta nie ma możliwości na pobranie tak dużej ilości transplantów. Nie możemy też odtworzyć naturalnej gęstości włosów gdyż jest to technicznie nie możliwe.

• niestabilność emocjonalną pacjenta

Niestabilność emocjonalna jest przeciwwskazaniem do wszelkich zabiegów chirurgii estetycznej. Zwykle ceniamy ją na podstawie rozmowy z pacjentem.

• zbyt młody wiek

Im młodszy wiek pacjenta, tym proces wypadania włosów w wyniku łysienia adrogenowego jest trudniejszy do przewidzenia. U takich pacjentów, jeśli spodziewamy się dużych ubytków włosów, lepiej trochę poczekać aż sytuacja na głowie się wyjaśni. Wykonanie zabiegu zbyt wcześnie może okazać się  niewłaściwe, ponieważ w ciągu kilku lat  jakość owłosienia może się całkowicie zmienić i nasz zabieg staje się bezsensowny, np. uzupełnienie zakoli u 20 latka może skutkować tym że za 5 lat będzie całkowicie łysy, a z przodu będzie miał dwa różki z włosów wszczepionych w zakola. Według mnie nie powinno się operować pacjentów z łysieniem adrogenowym przed 21 rokiem życia, gdyż jest to działanie w ciemno.
Jeśli trafia do nas pacjent w bardzo młodym wieku z początkami łysienia androgenowego i przewidywanym rozległym łysieniem w przyszłości, bardzo ostrożnie kwalifikujemy go do wczesnych zabiegów. Jest to zwykle tzw. pacjent trudny, mający wygórowane oczekiwania przy bardzo niepewnej sytuacji. W takich przypadkach lepiej naszym zdaniem zabieg odłożyć, a postępowaniem z wyboru jest podawanie finasteridu, o ile pacjent zaakceptuje takie leczenie. Finasterid występuje pod handlową nazwą Propecia. Jest to substancja blokująca przemianę testosteronu w dihydrotestosteron - właśnie on jest odpowiedzialny za łysienie androgenowe. Przyjmowanie tego leku ma powodować zahamowanie łysienia. Niestety nie u każdego efekt jest  jednakowo dobry. Lek ten powoduje również przy przedawkowaniu spadek potencji. Istnieją doniesienia o przewlekłych zapaleniach najądrzy. Powikłania te nie są częste aczkolwiek się zdarzają. Innych terapii nie stosujemy, gdyż nie zauważyliśmy pozytywnych skutków ich wpływu.

Leczenie łysienia bliznowaciejącego

Łysienie tego typu jest często nieodłączonym elementem bardzo poważnych chorób, które wymagają wieloletniego leczenia i w tym wypadku nie w głowie raczej jest walka z tym pierwszym problemem. Nie zmienia to jednak faktu, że istnieją dwa sposoby, jakie w przypadku łysienia bliznowaciejącego się stosuje. 

Leczenie farmakologiczne stosuje się w celu zatrzymania zmian, które w wyniku choroby, czynnika zewnętrznego lub genetyki doprowadziły do pojawienia się blizn na skórze głowy, a w konsekwencji do wypadnięcia włosów i bezpowrotnego uszkodzenia mieszków włosowych. Warto jednak zwrócić uwagę na fakt, że leczenie farmakologiczne stosuje się najczęściej w przypadku, kiedy łysienie bliznowaciejące zostało spowodowane poprzez infekcję bądź stany zapalne. Zdarza się również, że tabletki stosuje się w przypadku kiedy opisywany problem jest wynikiem autoagresji i wtedy polega ono na osłabieniu układu odpornościowego.

Dużo bardziej skuteczną metodą i częściej stosowanym sposobem walki ze skutkami łysienia bliznowaciejącego jest chirurgia estetyczna. W sumie to bardziej w zgodzie jest powiedzenie "sposoby". Pierwszym ze stosowanych jest usuwanie skóry na głowie, która uległa uszkodzeniu i zastąpieniu jej nową, co jednak nie zawsze gwarantuje, że włosy odrosną. Pamiętajmy, że przy łysieniu bliznowaciejącym następuje całkowite zniszczenie mieszków, a więc nie mają one skąd odrastać. Stąd też drugą metodą, dużo częściej stosowaną, jest przeszczep, który jednak też jest obarczony ryzykiem i może się nie przyjąć. Najlepsze efekty daje leczenie chirurgiczne, które jest przeprowadzane u ludzi młodych. Drugiem warunkiem jest uszkodzenie skóry głowy, nieprzekraczające 30% powierzchni.

Istnieje jeszcze jedna alternatywa dla osób, które dotknęło łysienie bliznowaciejące, otóż można po prostu zastosować perukę i jest to bez wątpienia najlepszy sposób, bo w 100% skuteczny. 

Obecnie dostępnych jest wiele szamponów, odżywek, pianek oraz lotionów, które pomagają wzmocnić włosy i zatrzymać łysienie. Przed ich zastosowaniem należy jednak uświadomić sobie, że żaden tego typu produkt nie jest w stanie sprawić, że włosy odrosną. Jeśli cebulka włosa jest nieaktywna, żaden środek do miejscowego stosowania nie odwróci tego procesu. Szampony na łysienie mogą jedynie zapobiegać i leczyć pierwsze oznaki przerzedzenia włosów, zanim stan owłosienia głowy faktycznie się pogorszy. 

Składniki szamponów na łysienie

W składzie niektórych szamponów na łysienie znajdują się zwykle dodatkowe ilości białka oraz składników odżywczych, które nawilżają włosy i sprawiają, że wyglądają na gęstsze i mocniejsze. Substancje takie jak saw palmetto zapobiegają przyłączaniu się DHT (5α-Dihydrotestosteron) do wrażliwych cebulek włosów, dzięki czemu chronią przed ich wypadaniem. Z kolei aloes oraz mentol łagodzą podrażnioną skórę głowy i zwalczają łupież. Ważnym składnikiem szamponów na łysienie są również przeciwutleniacze, które unieszkodliwiają wolne rodniki. Natomiast związki takie jak adenozyna pobudzają wzrost włosów. Aby mycie włosów pozostawiało je faktycznie czystsze i wolne od zanieczyszczeń, do szamponu dodaje się wyciągi z ginkgo biloba oraz pestek winogron. Naturalne składniki przyczyniają się do lepszej kondycji włosów i zmniejszają ich wypadanie. Dodatkowo sprawiają, że włosy wydają się gęstsze i są pełne blasku. 

Niektóre szampony zapobiegające łysieniu mają w swoim składzie olej z ogórecznika oraz z pierwiosnka. Są to doskonałe źrodła kwasów tłuszczowych omega-6. Substancje te mają właściwości przeciwzapalne i są bogate w składniki odżywcze. 

Leczenie zaawansowanego łysienia

Mimo iż szampony oraz inne środki do miejscowego stosowania są korzystne we wczesnych stadiach przerzedzania włosów i łysienia, umiarkowana utrata włosów oraz łysienie wymagają bardziej radykalnych rozwiązań. Obecnie popularne są doustne leki zawierające finasteryd – bloker DHT. Substancja ta zatrzymuje utratę włosów oraz ich przerzedzanie. Inny preparat do miejscowego stosowania ma w swoim składzieminoksydyl, który hamuje wypadanie włosów i korzystnie wpływa na ich wzrost poprzez zoptymalizowanie kanałów potasu w cebulkach włosów. Środek ten mogą stosować jedynie mężczyźni, gdyż z jego użyciem wiążą się skutki uboczne dla ciężarnych kobiet. Jednak nawet wyżej wymienione preparaty nie są w stanie odwrócić skutków całkowitej utraty włosów u kobiet lub mężczyzn. Łyse placki na głowie lub zupełny brak włosów na skórze głowy wymagają podjęcia bardziej drastycznych kroków. Jedyną rzeczywiście skuteczną opcją leczenia jest transplantacja włosów. Aby ocenić, czy można przeprowadzić operację, należy skonsultować się ze specjalistą. 

Jeśli wypadanie włosów jest jeszcze na wczesnym etapie i nie widać wyraźnego przerzedzenia włosów, warto sięgnąć po specjalne szampony na łysienie. Zawierają one substancje, które poprawiają wygląd włosów i wzmacniają je. Niektóre składniki pomagają zatrzymać proces utraty włosów. 

Włosy są wtórnym wytworem skóry, w przypadku człowieka ich funkcja została znacząco ograniczona. U innych ssaków pełnią one role termoizolacji, u nas z kolei raczej ozdoby. Na ciele przeciętnego człowieka można się doliczyć nawet 5 milionów włosów, z czego tylko mała część znajduje się na głowie. Jednak to właśnie one stanowią przedmiot trosk szczególnie wielu panów. Badania pokazują, że przeciętnie około 30% mężczyzn w wieku około 30 lat, wyłysiała częściowo lub całkowicie. Problem był na tyle duży, że naukowcy postanowili lepiej mu się przyjrzeć.

Przyczyny

Jeszcze niedawno utrzymywano, że tracenie włosów jest bezpośrednio zależne od trybu życia. Ludzie, którzy gonili za pracą iprzyjemnościami, mieli być znacznie bardziej narażeni na przedwczesne łysienie niż pozostali, którzy wybierali bardziej pobożny żywot. Później za sprawą amerykańskich dermatologów, Beckera i Obermayera, uznano, że zjawisko łysienia jest związane z poziomem inteligencji. Im był wyższy, twierdzili naukowcy, tym szybciej dany osobnik zaczynał łysieć. Jak jednak w tej sytuacji można by wytłumaczyć fakt, że Wolfgang Amadeusz Mozart czy Adam Mickiewicz, do końca niemal zachowali swoje bujne czupryny?

Dziś już prawie na pewno wiadomo, że łysienie jest uwarunkowane hormonalnie. Nie muszą się już więc martwić wszyscy ci, którzy włosy zachowali – jesteście inteligentni! Głównym wrogiem bujnych włosów jest hormon dihydrotestosteron (DHT), będący pochodnym testosteronu. Za sprawą tego hormonu włosy zaczynają rosnąć coraz to krótsze i krótsze, aż w końcu niemalże całkowicie zanikają. Naukowcy postawili sobie więc pytanie, jak można by zapobiec temu zgubnemu dla włosów procesowi.

Wypadanie włosów a stres

Włosy wypadają z bardzo wielu przyczyn – zazwyczaj są to przyczyny uwarunkowane genetycznie, albo wynik jakiś zakażeń. Co ma wspólnego z tym stres? Okazuje się jednak, że bardzo wiele - stres może bowiem doprowadzić do całkowitego wyłysienia.
Najczęściej powoduje tak zwane łysienie plackowate – jeśli nasze emocje są zbyt silne, a mamy genetyczne uwarunkowanie ku temu, aby łysieć. Niektórzy nie wierzą, że można zasnąć wieczorem z pozornie zdrowymi włosami, a rano obudzić się z częścią włosów na poduszce. Jest to jednak fakt stwierdzony naukowo. Zdarza się bardzo rzadko by komuś wypadły całe włosy. Przy łysieniu plackowatym wychodzą one w formie małych placyków o owalnym kształcie – zazwyczaj nie jest to nasilone łysienie i często po ustaniu przyczyny stresu, włosy samoistnie odrastają.
Niestety czasami może także przydarzyć się tak zwane łysienie telogenowe. Efektem tego jest wypadnięcie włosów nie od razu, ale po jakimś czasie od stresujących zdarzeń (zdarza się to po chorobie, urazie itp.).Ten typ łysienia polega na tym, że duża część włosów przechodzi w stan spoczynku. Włos wypada i przez pewien czas nie pojawiają się na jego miejscy nowe.

Naukowcy badają pewne zależności między stresem a wypadaniem włosów – dlaczego niektórzy nawet w silnym stresie nie tracą włosów, inni zaś mogą stracić ich część w ciągu nocy, a u jeszcze innych reakcja na ciężkie przeżycia pojawia się po kilku tygodniach. Lekarze wiedzą, że ważną rolę odgrywa tu przewodnictwo między mieszkami włosowymi a całym układem nerwowym.
Warto się przy okazji zastanowić nad telogenową utratą włosów u kobiet. Można to łączyć ze stresem, ale dobrze by było sprawdzić, czy głębsza przyczyna nie zbiegła się akurat z traumatycznymi wydarzeniami. Należy przeprowadzić badanie i sprawdzić wskazania tichogramu.
Łysienie u kobiet i mężczyzn z przyczyny stresu przebiega podobnie, ale zupełnie inaczej trzeba wspomagać organizm, aby włosy odrosły. Kobietom najczęściej pomagają Estrogeny, których z kolei nie mogą przyjmować mężczyźni. Wynaleziono dla nich inny środek: 17-alfa-estradiol, który jest podobny do estrogenów, ale nie ma skutków ubocznych takich jak żeńskie Hormony. Jego skuteczność potwierdza 63% mężczyzn, którzy cieszą się z faktu zatrzymania wypadania włosów. Co ciekawe, bardzo często u mężczyzn silny stres powoduje utratę włosów z powodu traumatycznych przeżyć, co następnie przechodzi w łysienie androgenne. U kobiet zazwyczaj nie dochodzi do całkowitego wyłysienia, a przy łysieniu z powodu stresu, bardzo często włosy po jakimś czasie zaczynają odrastać.
Jeśli dotknęło nas albo nasze dziecko łysienie telogenowe, należy natychmiast podjąć terapię. Dotyczy to wszystkich. Gdy problem nie jest zbyt duży, można się ograniczyć do smarowania skóry głowy odpowiednim preparatem. Wymaga to jednak ogromnej cierpliwości i systematyczności. Jest wówczas duża szansa, że włosy przestaną wypadać, a nawet niektóre mieszki włosowe mogą obudzić się do życia, dzięki czemu nastąpi odrost włosów.
Bardzo często sami kojarzymy stres z wypadaniem włosów. O ile jednak łysienie plackowate jest łatwiejsze w tym przypadku do zdiagnozowania i połączenia z sytuacją, o tyle inne typy łysienia mogą być jedynie pośrednio związane z sytuacją stresową. Wiele osób w stresie nie je - włosy mogą wypadać z powodu braku wielu składników (witaminy: A, E, i z grupy B, może to być brak lizyny, biotyny, wielu z minerałów – żelaza, cynku, miedzi, która występuje w minimalnych ilościach, ale jej brak jest bardzo odczuwane przez włosy). Tak więc często stres tylko pośrednio wpływa na stan naszych włosów.

Odrębną nieco kwestią jest wypadanie włosów u dzieci. Wspomniane tu łysienie plackowate jest zazwyczaj typowym objawem silnego stresu u dziecka. Należy jeszcze sprawdzić, czy dziecko nie wyrywa sobie włosów w sposób mechaniczny i nieświadomy podczas snu. Jeśli zaczyna łysieć na całej głowie należy sprawdzić, czy nie zatruło się talem lub rtęcią. Tal znajduje się na przykład w trutce na szczury, a rtęć związana jest z termometrem.
Poza tym zazwyczaj napięte nerwy u maluchów wynikają albo z sytuacji rodzinnej, typu alkoholizm rodzica/ów, awantur, bicie dziecka za niewielkie przewinienia, albo z nadmiernej wyobraźni (dziecko ma jakieś lęki). Jeśli chodzi o dzieci i to nawet te małe, należy udać się przede wszystkim do psychologa i ewentualnie do psychiatry. Dorośli też muszą odbyć takie wizyty, ale tu wprowadza się konkretne leczenie farmakologiczne zlecone przez dermatologa.
Należy też sprawdzić, czy dziecko nie cierpi na trichotillomanię, czyli kompulsywne wyrywanie włosów. Atakuje ono najczęściej dzieci i młode kobiety. Bardzo często chorzy wyrywają sobie włosy nieświadomie przez sen. Choroba może pojawić się w jakiejś sytuacji stresowej – jeśli na głowie są niewielkie okrągłe placyki, sprawdźmy, czy to nie jest przypadkiem Trichotillomania. Jest to bardzo trudna do wyleczenia choroba psychiczna o podłożu genetycznym (tak sugerują wyniki ostatnich badań). Niestety, trzeba ją leczyć i to bardzo intensywnie, ponieważ jest to schorzenie, które pojawia się nagle i budzi u osoby chorej sytuację bardzo stresowa. Chory wyrywa sobie Pasemka włosów, ale jednocześnie przeżywa wstyd i zakłopotanie. W celu zamaskowania tych uczuć, znowu wyrywa Pasemka włosów, chcąc w ten sposób rozładować stres. Zdarza się nawet, że chory wyskubuje sobie włosy na innych częściach ciała, pozbawiając się np. rzęs lub brwi.

Powody łysienia

Zdrowy, dorosły człowiek traci dziennie od 50 do 100 włosów. Jest to zjawisko w 100% naturalne i absolutnie nieodbiegające od przyjętych norm. Jednak, gdy dostrzeżemy u siebie problem nadmiernego wypadania włosów, powinniśmy być czujni. Może być to, bowiem pierwszą oznaką choroby, osłabienia lub łysienia.
Problem utraty owłosienia dotyczy wszystkich, zarówno kobiet jak i mężczyzn. Najczęściej powodowany jest on wiekiem, gdyż już od okresu dojrzewania włosy człowieka stają się coraz cieńsze.
Przyczyn łysienia jest jednak znacznie więcej. Jedną z najczęstszych postaci jest postać androgenna. Występuje ona u obojga płci i dotyka ponad 80% mężczyzn oraz 60% kobiet przed 60 rokiem życia. W przypadku Panów polega ono na cofaniu się linii włosów na skroniach i czole, natomiast Panie zaobserwować mogą, tzw. „przerzedzenie rozlane” obejmujące całą powierzchnię skóry głowy. Powyższy typ łysienia zwykło się określać skalą Hamilton'a/Norwood'a.

Gwałtowna utrata włosów określana jest mianem łysienia anagenowego. Polega ona na zahamowaniu podziałów komórkowych macierzy włosa, co jest równoznaczne z przedwczesnym zakończeniem fazy wzrostu, ścieńczeniem korzenia, przerwaniem jego ciągłości i wypadnięciem włosa. Ten typ łysienia przypisuje się zazwyczaj działaniu pewnych grup leków i czynników uszkadzających strukturę mieszków, czyli na przykład chemioterapii, radioterapii, antybiotykom bądź ciężkim infekcjom układowym.

Mianem łysienia bliznowaciejącego zwykło się określać wszelkiego rodzaju zaburzenia prowadzące do niszczenia mieszka włosowego. Bez większego znaczenia pozostaje tu fakt, czy proces ten spowodowany został przez czynniki zewnętrzne czy też za sprawą oddziaływania chorobowego w obrębie samego mieszka. Do zniszczenia mieszków włosowych przyczynić mogą się oparzenia owłosionej skóry, niewłaściwe kosmetyki, liczne stany psychogenne z naciskiem na długotrwały stres, zakażenia w skutek przebiegu grzybicy, gruźlicy lub kiły, łojotok, łuszczyca, zaburzenia hormonalne oraz rozwijający się guz nowotworowy.

Łysienie plackowate to poważna choroba odnotowana u około 2% przypadków zgłaszających się do dermatologa pacjentów. Łysienie to cechuje się występowaniem przejściowych lub trwałych ognisk wyłysienia, w przypadku, kiedy skóra wokół ogniska nie pozostaje w stanie zapalnym. Choroba pojawić może się w dowolnym momencie życia i spowodować nawet całkowitą utratę owłosienia nie tylko w obrębie skóry głowy, ale również na pozostałych częściach ciała. Dotyczy to również rzęs, brwi oraz owłosienia łonowego.

Choć na ten typ łysienia składa się wiele czynników, wszystkie ona mają wspólne sobie podłoże genetyczne. Są to, zatem zjawiska autoimmunologiczne, naczyniowe, czynniki psychiczne oraz zaburzenia układu nerwowego. Łysienie plackowate pojawia się zazwyczaj wspólnie z inną jednostką chorobową, także odznaczającą się obecnością zjawisk autoimmunologicznych. Do najczęstszych z nich zaliczyć można bielactwo, cukrzyce typu I, czy też zapalenie tarczycy typu Hashimoto. Niestety, stosowane techniki leczenia ambulatoryjnego, do którego używany jest m.in. minoksydil, cygnolina czy Hormony kory nadnerczy tj. terapia kortykosterydowa zazwyczaj nie przynoszą pożądanych efektów, a po zaprzestaniu terapii włosy na ogół po prostu wypadają. Jedynie metoda fotodynamiczna UVA oraz metoda PUVA mogą odnosić pozytywne rezultaty, jednak nawet w tym przypadku odrost jest na ogół tylko częściowy. Niemniej pozwala ona na uzyskanie znaczących efektów u niemal 50% pacjentów.

Niebagatelny wpływ na proces łysienia ma także Dieta. Niedobory składników takich jak żelazo, białko czyCynk w połączeniu z drakońską Dieta w znaczący sposób wpłynąć może na kondycję włosa.
Mieszki włosowe osłabia także gwałtowny spadek poziomu estrogenów, czego doświadczyć mogą kobiety tuż po przebytej ciąży. Jest to tzw. „łysienie poporodowe” i pojawia się zazwyczaj między jedenastym a szesnastym tygodniem po urodzeniu dziecka. W tym przypadku leczenie nie jest wymagane, a odrost włosa następuje samoistnie w przeciągu sześciu miesięcy.
Warto dodać, że do procesu łysienia przyczyniają się także częste suszenie, mroźny wiatr, a także systematycznie przeprowadzane zabiegi kosmetyczne takie jak trwała Ondulacja, Farbowanie czyRozjaśnianie. O kondycję swoich włosów zadbać powinni także palacze, gdyż nikotyna w znacznym stopniu przyczynia się do osłabienia mieszków włosowych.

Łysienie stanowi poważny problem i częstokroć staje się przyczyną kompleksów, a w poważniejszych przypadkach prowadzić może nawet do poważnych zaburzeń psychologicznych. Niezmiernie ważną rolę odgrywa tu konsultacja dermatologiczna, podczas której lekarz określa typ łysienia. Pozwala to na dobór skutecznej metody terapii, co w znacznej większości przypadków zatrzymuje chorobę. Pamiętać należy o jednym; zatrzymanie łysienia stanowi proces o wiele prostszy aniżeli uzyskanie efektu odrostu włosa, dlatego też, gdy dostrzegamy problem łysienia powinniśmy bez wahania udać się do dermatologa.

Jak walczyć z łysieniem

Łysienie telogenowe 
O wystąpieniu łysienia telogenowego mówimy, gdy spora część włosów przechodzi w stan spoczynku (telogenu). Do przyczyn wystąpienia tego rodzaju łysienia należą takie czynniki jak stres, anemia, niedoczynność tarczycy, zabiegi operacyjne i zażywanie niektórych leków. Największe wypadania włosów nasila się około 3 miesiące po wystąpieniu czynnika. Przeważnie łysienie telogenowe nie wymaga leczenia, nie jest trwałe i ustępuje po kilku miesiącach. Należy jednak ustalić i wyeliminować przyczynę jego pojawienia się. Tego rodzaju łysienia nie należy traktować jak inne procesy łysienia, oznacza ono „wymianę” dużej części starych na nowe. W okresie przejściowym można wspomóc się środkami na porost włosów, takich jak biotyna i niebiesko-zielone algi. Zdarza się, że część kobiet cierpi na przewlekłe telogenowe wypadanie włosów. Wówczas kurację należy przeprowadzić odnosząc się do traumy, które je wywołała lub innego stanu przewlekłego, który mógł wpłynąć na wypadanie włosów. 

Łysienie bliznowaciejące 
Łysienie bliznowaciejące polega na nieodwracalnym uszkodzeniu mieszków włosowych i może być łysieniem nabytym lub wrodzonym. Czynnikami nabytego łysienia mogą być urazy fizyczne (np. promienie X, oparzenia, niska temperatura), mechaniczne (np. długo i często powtarzane ciągnięcie włosów, uciski lub silny uraz jednorazowy), biologiczne (zakażenia bakteryjne i wirusowe) i chemiczne (np. działanie toksycznej substancji). Z wrodzonych mogą być to: znamię łojowe, niedorozwój skóry, rogowacenie mieszkowe. Ten rodzaj łysienia może również wystąpić w trakcie przebiegu chorób takich jak sarkoidoza, czy nowotwory skóry. 
Łysienie bliznowaciejące diagnozuje się w pierwszym etapie na podstawie biopsji skóry czaszki. Wynik tego badania jest konieczny, aby określić aktywność łysienia i podjąć stosowną terapię. Istotne jest też ocenienie kliniczne skóry na głowie. Częstymi objawami są: ból, świąd, nadmierna wrażliwość, a skóra głowy jest zaczerwieniona, łuszczy się i pojawiają się na niej krosty. Niekiedy jednak tylko niektóre z tych objawów występują. 
Leczeniem łysienia bliznowaciejącego, jako proces nieodwracalny jest leczenie chirurgiczne, zależne od umiejscowienia i rozmiarów zmiany. Może ono polegać na wycięciu i zamknięciu ubytku. Dorosłym pacjentom można zaproponować transplantację włosów. U młodszych pacjentów można zastosować rozciąganie skory owłosionej. Jeśli znamy przyczynę łysienia, w początkowej fazie choroby można zahamować jej postęp za pomocą leczenia farmakologicznego. 

Łysienie plackowate
Schorzenie to najczęściej rozwija się u nastolatków i młodych ludzi dorosłych, po dwudziestym roku życia. Może jednak rozwinąć się również u dzieci i ludzi starszych, ale u osób starszych jest to dość rzadkie. Częściej dotyka też kobiet niż mężczyzn. Dokładnej przyczyny wciąż nie ustalono, jednak hipotetycznie są to: stres psychologiczny (stres długotrwały lub pojedynczy, bardzo stresujący incydent), predyspozycje genetyczne, infekcja wirusowa, bądź bakteryjna, przemiany hormonalne, fizyczne uszkodzenie ciała i związany z tym bardzo silny stres, długoterminowy kontakt z chemikaliami. Niestety nie istnieją leki, które likwidowałyby łysienie na stałe u wszystkich pacjentów. Efekty leczenia są indywidualne. Naturalne metody leczenia to m.in.: masaże głowy, masaże głowy, akupunktura, maści z wyciągiem z aloesu, tran rybi, homeopatia oraz cynk w tabletkach lub jego źródła naturalne (np. pestki z dyni). Ten ostatni jednak przyjmowany w zbyt dużych ilościach może doprowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych.
 

Jak walczyć z łysieniem

Najczęściej spotykanymi rodzajami łysienia są: łysienie androgenowe, plackowate, telogenowe i bliznowaciejące.

Łysienie androgenowe
Łysienie androgenowe jest dziedziczne. Cierpią na nie obie płcie, jednak mężczyźni częściej niż kobiety. Mężczyźni tracą włosy nad skrońmi (tzw. zakola), zaś kobiety na środku głowy. Wywołuje je dihydrotestosteron (pochodna testosteronu). Atakuje mieszki włosowe, co w efekcie osłabia rosnące włosy i prowadzi do ich wypadania. Chociaż genów zmienić nie jesteśmy w stanie, z pomocą medycyny łysienie można zatrzymać lub znacznie spowolnić. U kobiet jest ono właściwie całkowicie uleczalne. Podstawowe metody leczenia to:
•    farmakoterapia (ogólna i miejscowa)
U mężczyzn polecane i udowodnione działanie mają 2 środki: finasteryd i minoksydil. Ten pierwszy stosowany jest również w wypadkach leczenia prostaty (w dawce 5 razy większej). Panie nie powinny jednak go przyjmować. Jest on dość skuteczny, a koszt miesięcznej terapii sięga ok.200zł. Posiada jednak skutki uboczne. Najczęściej spotykane są zaburzenia erekcji. Są one jednak przejściowe i ustępują po pewnym czasie stosowania, bądź po odstawieniu leku. Minidoksyl stosujemy 2 razy dziennie, miejscowo wcierając w skórę głowy. Ma on znacznie słabsze działanie i skuteczność niestety osobniczo zmienna, ale trzeba kilku miesięcy, by cokolwiek stwierdzić. Czasem stosuje się spironolakton - lek jednak z powodu licznych niepożądanych skutków ubocznych raczej odchodzi się od tej drogi leczenia.
U kobiet poleca się stosowanie inhabitorów DHT i łączenie środków doustnych i tych do stosowania miejscowego. Oprócz wymienionych wyżej leków, na rynku dostępnych jest wiele preparatów, których substancje czynne działają na zasadzie normalizacji kondycji skóry głowy (tzn. pracy gruczołów łojowych) i niewątpliwie nadają się bardzo dobrze do pielęgnacji włosów oraz poprawiania ich struktury i wyglądu, (choć ich skuteczność w stymulowaniu odrastania włosów jest kwestią sporną).
•    leczenie zabiegowe / chirurgiczne
Jednym z polecanych sposobów walki z łysieniem jest mezoterapia. Jest to zabieg dermatologiczny, polegający na ostrzykiwaniu skóry głowy preparatami pobudzającymi wzrost włosów i zapobiegającymi ich wypadaniu. Ten rodzaj terapii daje efekt zahamowania procesu wypadania włosów, a czasem nawet ich zagęszczenie. W celu uzyskania efektu leczniczego należy wykonać serię około 4-8 zabiegów.
Kolejnym ze sposobów radzenia sobie z łysieniem jest przeszczepianie skóry zawierającej mieszki włosowe. Najpowszechniejsze metody transplantacji skóry wiążą się z dość szeroką ingerencją chirurgiczną. Niestety po takich operacjach często pozostają blizny, a dodatkowo są kosztowne. Należy również pamiętać, że ta radykalna metoda mimo wszystko nie prowadzi do wyleczenia, jedynie łagodzi skutki łysienia.

Cyklosporyna przyjmowana doustnie –cyklosporyna, zapobiegająca odrzuceniu przeszczepionego organu  przez system odpornościowy organizmu , jest czasem stosowana w celu zatrzymania odpowiedzi układu odpornościowego w łuszczycy innych schorzeniach skóry związanych z reakcjami odpornościowymi. Jednak zatrzymywanie reakcji systemu immunologicznego może również wywoływać problemy, w tym zwiększać ryzyko wystąpienia poważnej infekcji, a być może również raka skóry. Mimo że stosowanie cyklosporyna doustnie może pomóc w odzyskaniu włosów w przypadku łysienia plackowatego, nie zatrzymuje ona samej choroby. Większość lekarzy uważa, że niebezpieczeństwo stosowania leku przewyższa korzyści wynikające z jego działania na mieszki włosowe.

-    Fotochemioterapia – podczas fotochemioterapii, sposobu leczenia najczęściej stosowanego w przypadku łuszczycy, pacjentowi podaje się światłoczuły lek zwany psoralenem (doustnie bądź miejscowo), a następnie wystawia się go na źródło promieniowania ultrafioletowego. Taka terapia łączone nazywana jest PUVA. W próbach klinicznych u około 55% pacjentów zauważono akceptowany kosmetycznie stopień odrośnięcia włosów. Jednak odsetek przypadków powrotu choroby jest wysoki, a pacjenci muszą uczęszczać do centrum medycznego, w którym znajduje się potrzebne wyposażenie, przynajmniej trzy razy w tygodniu. Co więcej, leczenie ultrafioletem niesie ze sobą ryzyko wystąpienia u pacjenta raka skóry.

-    Terapie alternatywne – kiedy stosowanie leków nie powoduje wystarczającego odrastania włosów, niektórzy pacjenci próbują terapii alternatywnych. W łysieniu plackowatym stosuje się między innymi akupunkturę, aromaterapię, olejek z wiesiołka, cynk i suplementy witaminowe, jak również zioła chińskie. Jako że wiele alternatywnych terapii nie ma poparcia w żadnych badaniach naukowych, ich działanie może być równie dobrze skuteczne, jak nieskuteczne. Niektóre terapie mogą jeszcze zaostrzyć chorobę. Co więcej, fakt że terapie te są naturalne nie oznacza jeszcze, że muszą one być bezpieczne. Dokładnie tak jak w przypadku jakiejkolwiek innej terapii, najlepiej jest omówić ich działanie z lekarzem zanim spróbuje się ich w praktyce.

Oprócz kuracji wspomagających odrastanie włosów można zastosować kilka sposobów ochrony skóry głowy:
-    Bardzo ważne jest stosowanie kosmetyków z filtrem UV na skórze głowy, twarzy i innych części ciała wystawionych na działanie słońca
-    Okulary (także słoneczne) chronią oczy przed nadmiarem promieni słonecznych,  a także przed pyłem i brudem, kiedy nie ma brwi i rzęs mogących pełnić tą funkcję.
-    Peruki, kapelusze i szale chronią skórę głowy przed działaniem słońca i ogrzewają ją.
-    Maść z antybiotykiem aplikowana do nosa pomaga chronić go przed działaniem cząsteczek, które mogłyby wniknąć do środka dzięki brakowi rosnących tam włosków.
 

Leczenie łysienia plackowatego

Mimo że nie ma leku na łysienie plackowate, ani żadnych oficjalnie zatwierdzonych substancji, które wspomagałyby leczenie, niektórzy pacjenci zauważają, że pewne leki stosowane w innych celach wspomagają odrastanie włosów, przynajmniej tymczasowo. Poniżej opisano kilka kuracji przeciwko łysieniu plackowatemu. Warto jednak pamiętać, że mimo wspomagania wzrostu włosów kuracje te nie zapobiegają powstawaniu nowych łysych łatek ani nie leczą choroby. Najlepiej skonsultować się z lekarzem, który wybierze najodpowiedniejszą z opcji.
-    Kortykosteroidy – są to silne leki przeciwzapalne, podobne do hormonu zwanego kortyzolem, produkowanego przez ciało. Jako że leki te wstrzymują niektóre funkcje systemu immunologicznego jeśli są przyjmowane doustnie, często używa się ich w leczeniu różnych chorób autoimmunologicznych, w tym łysienia plackowatego. W leczeniu łysienia plackowatego kortykosteroidy mogą być podawane na trzy różne sposoby:
      *    Zastrzyki miejscowe – wstrzykiwanie steroidów bezpośrednio w łyse łatki na skórze głowy, a czasem na brwiach i brodzie, u większości ludzi powoduje zwiększone odrastanie włosów. Na ogół nowewłosy stają się widoczne po około czterech tygodniach. Zastrzyki dostarczają łysym obszarom małe ilości kortyzonu, co pozwala na uniknięcie poważniejszych skutków  ubocznych, nie do pominięcia w przypadku długotrwałego przyjmowania środka doustnie. Głównymi skutkami ubocznymi zastrzyków są przelotne bóle, łagodna opuchlizna, a czasami zmiany w pigmentacji, jak również małe nierówności na skórze, które znikają, kiedy kuracja zostaje zakończona. Jako że zastrzyki mogą być bolesne, metoda ta nie zawsze znajduje zastosowanie w leczeniu dzieci. Po jednym lub dwóch miesiącach nowe włosy są już na ogół widoczne i zastrzyki trzeba powtarzać raz w miesiącu. Nie można jednak leczyć tym sposobem większych obszarów, ponieważ niewygoda i ilości podawanego leku stają się zbyt duże; skutkiem mogą być skutki uboczne podobne do tych występujących przy doustnym przyjmowaniu leku.
      *    Przyjmowanie doustnie – kortykosteroidy przyjmowane doustnie są podstawą leczenia wielu chorób autoimmunologicznych i można je stosować również w bardziej skrajnych przypadkach łysienia plackowatego. Jednak z powodu ryzyka pojawienia się skutków ubocznych przyjmowania leku doustnie, w leczeniu łysienia plackowatego stosuje się je rzadko i krótkotrwale.
      *    Maści aplikowane miejscowo – maści i kremy zawierające steroidy, wcierane bezpośrednio w wyłysiałe obszary, są mniej szkodliwe niż zastrzyki i dlatego czasami stosuje się je w leczeniu dzieci. Jednak kremy i maści z kortykosteroidami są mniej skuteczne niż zastrzyki; najlepiej działają one w połączeniu z innymi maściami miejscowymi, jak minoxidil czy anthralin.

-    Minoxidil (5%) (Rogaine*) – stosowany miejscowo minoxidil wspomaga wzrost włosów w ciężkich przypadkach, kiedy mieszek włosowy jest mały i nie dorasta do wielkości, która pozwalałaby mu na wykorzystaniu całego swojego potencjału. Minoxidil to lek, którego działanie wspomaga leczenie łysienia typu męskiego i żeńskiego. Może on również wspomagać odrastanie włosów w łysieniu plackowatym. Roztwór aplikowany dwa razy dziennie wykazał pozytywny wpływ na odrastanie włosów u dorosłych i dzieci; można go stosować na skórze głowy, brwiach i brodzie. Przy regularnym i odpowiednim stosowaniu roztworu odrastanie włosów rozpoczyna się po około 12 tygodniach. Zamieszczone tu nazwy produktów służą jedynie jako przykład, a sam fakt ich zamieszczenia nie oznacza, że zostały one zatwierdzone przez odpowiednie instytuty. Ponadto fakt niezamieszczenia tu nazwy konkretnego produktu nie oznacza ani nie wskazuje, że produkt ten nie może mieć pożądanego działania.

-    Anthralin (Psoriatec) – Anthralin, syntetyczna substancja podobna do smoły, która zaburza funkcje odpornościowe chorej skóry, została zatwierdzona jako lek przeciwko łuszczycy. Anthralin jest również powszechnie stosowany  w leczeniu łysienia plackowatego. Nakłada się go na 20 do 60 minut (krótka terapia kontaktowa), aby zapobiec podrażnieniu skóry, które nie musi wystąpić, aby lek zaczął działać. Kiedy działa, nowe włosy pojawiają się na ogół po 8 do 12 tygodni. Anthralin często stosuje się w połączeniu z innymi kuracjami, jak zastrzyki z kortykosteroidów czy minoxidilu – poprawia to skuteczność terapii.

-    Sulfasalazyna – sulfasalazyna, sulfonamid, stosowany jest w leczeniu różnych chorób autoimmunologicznych, w tym łuszczycy. Działa on na system immunologiczny i stosuje się go u pacjentów dotkniętych ciężkim łysieniem plackowatym.

-    Uczulacze miejscowe– są to leki, które aplikowane na skórę głowy wywołują reakcję alergiczną prowadzącą do swędzenia, łuszczenia się, a ostatecznie do wzrostu włosów. Jeśli lek działa poprawnie, nowe włosy rosną po około 3-12 miesiącach. W przypadku łysienia plackowatego stosuje się dwa uczulacze miejscowe: SADBE i difenylocyklopropenon (DPCP). Obecnie bada się bezpieczeństwo ich stosowania i ich formułę.

Szampony na łysienie

Łysienie androgenowe u mężczyzn polega na osłabieniu mieszków włosowych i cebulek, a tym samym komórek macierzystych odpowiedzialnych za podział włosa. Osłabienie to, związane jest z obecnością i aktywnością pochodnej testosteronu – DHT (dhihydrotestosteronu). Hormon ten jest typowy dla mężczyzn, dlatego u nich pojawia się ten charakterystyczny typ łysienia. DHT osłabia mieszki włosowe, w efekcie dochodzi do ścieńczenia włosa, stopniowej utraty pigmentu. Włosy przypominają delikatny puszek – następnie wypadają, a na ich miejscu nie pojawiają się nowe pasma.

Szampony działające na osłabione kosmyki nie mają więc szans zadziałać, ponieważ nie zlikwidują przyczyny, jaką jest aktywność DHT. Szampony te pomogą jedynie w przypadkach, kiedy włosy zostały zniszczone przez ostre zabiegi chemiczne lub niewłaściwą ich pielęgnację. Nie należy ich stosować w przypadku łysienia androgenowego. Stracimy tylko pieniądze oraz czas, który moglibyśmy poświęcić na prawdziwe leczenie.

Na rynku pojawiły się ostatnio preparaty, które pomagają mężczyznom walczyć z łysieniem. Są one jednak wciąż mało popularne i dość kosztowne, trafiają jednak w sedno problemu, mają zatem szanse zwalczyć problem i zapewnić bujną czuprynę jeszcze przez wiele lat.
Spośród dostępnych kosmetyków warto wymienić kilka z nich.

Pierwszy to Nanoguard. Posiada on, zdaniem producenta, aktywną formułę anty-DHT, dzięki temu jego mechanizm pozwala zabezpieczyć mieszki włosowe przed szkodliwym wpływem pochodnej testosteronu. Kosmetyk ten działa miejscowo i poprzez hamowanie aktywności 5-alfa reduktazy (enzym ten odpowiada za przekształcanie testosteronu w DHT) ochrania mieszki przed zniszczeniem.  Podobny mechanizm działania do Nanoguard, ma także seria kosmetyków Nisim International. One również hamują aktywność enzymu 5-AR. Dostępne są w kilku rodzajach, w zależności od typu włosów, jakie posiadamy – możemy zatem wybierać spośród kosmetyków przeznaczonych dla suchej skóry lub nadmiernie przetłuszczającej się a nawet borykającej się z łupieżem. Na rynku kosmetycznym spotkać możemy się także z preparatem Propecia. Są to co prawda tabletki, a nie szampon, ale ich mechanizm jest taki sam jak w przypadku wymienionych preparatów. Również tu dochodzi do hamowania enzymu odpowiedzialnego za przekształcanie się testosteronu w dihydrostestosteron, a tym samym zahamowane zostaje wypadanie kosmyków. Przed zastosowaniem jednak tego leku powinniśmy zasięgnąć porady lekarza, który zdecyduje czy terapia ma szansę odnieść skutek oraz nie będzie niebezpieczna dla nas, a przyjmowany lek nie wywoła groźnych interakcji po zetknięciu się z innymi lekami przyjmowanymi podczas terapii. Ostatnim polecanym szamponem, o którym warto wspomnieć jest Revita. Jest to kosmetyk, który hamuje 5 alfa reduktazę, a również zawiera substancje odpowiedzialne za nawilżenie skóry głowy i stymulujące porost włosów.

Decydując się na terapię przeciwdziałającą łysieniu, należy uzbroić się w cierpliwość. Nie spodziewajmy się zadziwiających efektów po kilku myciach. Na widoczne rezultaty należy czekać kilka miesięcy. Producenci wymienionych preparatów piszą, że pierwsze oznaki poprawy widoczne będą po 2-4 miesiącach, wcześniej więc nie przerywajmy terapii, gdyż fizjologia włosa potwierdza, że na jego odrośnięcie potrzeba właśnie tych kilku miesięcy. Oczywiście im szybciej zaczniemy kurację, tym lepsze efekty uzyskamy. Panowie, którzy utracili prawie całkowicie swoje włosy, przed rozpoczęciem leczenia powinni skonsultować to z lekarzem dermatologiem – on oceni bowiem, czy zmiany nie zaszły za daleko i istnieje szansa poprawy.

Walcząc z łysieniem androgenowym starajmy się nie narażać swojego organizmu na stres i zdenerwowanie – ma on bowiem bardzo niekorzystny wpływ na funkcjonowanie naszego organizmu. Do terapii starajmy się więc podejść z należytym spokojem i nie oczekujmy gwałtownych, raptownych zmian. Możemy się bowiem zawieść, a dodatkowy stres osłabi kosmyki, co najprawdopodobniej przyspieszy jeszcze ich wypadanie. Starajmy się podejść do terapii ze spokojem i odpowiednim dystansem.
Jeśli mamy skłonności do łysienia androgenowego (dużą rolę odgrywają tu predyspozycje genetyczne) od wieku młodzieńczego dbajmy dokładnie o włosy. Stosujmy preparaty przeznaczone do danego typu włosów, unikajmy stosowania wielu chemikaliów – nie osłabiajmy dodatkowo czupryny, a być może opóźnimy choć o kilka lat proces łysienia.
 

Klorane Quinafort - Kuracja przeciw wypadaniu włosów dla mężczyzn
Klorane Quinafort – to innowacyjna kuracja przeciw wypadaniu włosów dla mężczyzn. Swoją skuteczność produkt zawdzięcza formule wzbogaconej o wyciąg z chinowca. Wyciąg pozyskiwany ze wspomnianej rośli stanowi z kolei składnik bezpośrednio pobudzający skórę do wzrostu włosa. To jednak nie wszystko. Warto również zauważyć, że kuracja przeciw wypadaniu włosów dla mężczyzn Klorane Quinafort zawiera dodatek z kleomy. Kleoma jest natomiast rośliną naturalnie bogatą w cenną siarkę, wykazującą właściwości wzmacniające oraz podnoszącej odporność włosa. Rezultaty użycia kuracji przeciw wypadaniu włosów dla mężczyzn Klorane Quinafort zostały potwierdzone odpowiednimi testami. Już po pierwszym miesiącu regularnego stosowania włosy stają się widocznie wzmocnione (74%) i bardziej wytrzymałe (71%), natomiast po dwóch miesiącach następuję zdecydowane pobudzenie wzrostu włosów potwierdzone u 93% mężczyzn. Kuracja przeciw wypadaniu włosów dla mężczyzn Klorane Quinafort nie należy jednak do produktów najtańszych. Za opakowanie mieszczące w sobie 12 ampułek przyjdzie nam zapłacić Około 115 zł. Niemniej jednak biorąc pod uwagę fakt, że zalecana przez producenta kuracji dawki ogranicza się do 3 ampułek w tygodniu, koszty kuracji nie wydają się być nader wygórowane.

Sposób z apteczki babuni – masaż przeprowadzany za pomocą soku z cebuli
Oprócz kosmetyków gotowych, a więc dostępnych w niemal każdej aptece czy też każdym możliwym sklepie kosmetycznym istnieje szereg sprawdzonych, domowych metod mających na celu eliminację problemu nadmiernego wypadania włosów. Jednym z takich sposobów rodem z „apteczki babuni” jest więc masaż przeprowadzany za pomocą soku z cebuli. W celu jego przeprowadzenia wystarczy wycisnąć sok z jednej białej cebuli średniej wielkości. Czynności tej można dokonać zarówno przy pomocy sokowirówki, jak i po prostu krojąc warzywo na kawałki, a następnie umieszczając w pojemniczku z pokrywką, gdzie powinno się znajdować aż do momentu puszczenia soków. Najlepiej więc by cebulastała we wspomnianym pojemniczku przez kilka godzin, a nawet przez całą noc. Uzyskany w ten sposób sok z białej cebuli należy w następnej kolejności rozetrzeć w dłoniach i masować skórę głowy przez czas około 15 minut. Po upływie tego czasu włosy powinno się szczelnie owinąć w miękki ręcznik i odczekać czas około 1 godziny. Następnie włosy należy odwinąć i dokładnie umyć za pomocą zwykłego, tradycyjnego szamponu. A rezultaty działania kuracji pozyskiwanej z soku z cebuli? Otóż stosując kurację, co najmniej jeden raz w tygodniu, pierwszych efektów należy spodziewać się po upływie czasu około 3 miesięcy. Naturalnie koszty tego typu kuracji są niemalże zerowe. Jednym wydatkiem, jaki zmuszeni będziemy ponieść jest tylko i wyłącznie koszt zakupu… białej cebuli.

Czy badania zbliżają się już do momentu znalezienia leku bądź lepszych kuracji?
Mimo że lekarstwo nie zostanie odkryte natychmiast, naukowcy zbliżają się do lepszego zrozumienia choroby. Z pewnością doprowadzi to do wyznaczenia skuteczniejszych sposobów leczenia, a w końcu do znalezienia remedium bądź sposobu na uniknięcie zachorowania.

Badania łysienia są wielowymiarowe, od podstawowych prób zrozumienia mechanizmów wzrostu i wypadania włosów u myszy po testowanie leków i sposobów ich aplikowania tak, by zwiększyć odrastanie włosów u ludzi. Oto niektóre zakresy działalności badawczej w tej dziedzinie:

Wypracowywanie modelu zwierzęcego – jest to konieczny pierwszy krok w kierunku zrozumienia choroby. Na tym polu osiągnięto już znaczne postępy. Poprzez stworzenie myszy chorujących na schorzenie podobne do ludzkiego łysienia plackowatego badacze mają nadzieję na lepsze zrozumienie mechanizmów choroby i wypracowanie sposobów leczenia uodparniającego dla ludzi.

Mapowanie genów – naukowcy badają możliwe przyczyny genetyczne i mechanizm choroby tak w rodzinach zawierających jednego lub więcej chorujących, jak i w całej populacji. Zrozumienie genetycznych podstaw schorzenia pomoże w zapobieganiu chorobie, wczesnemu jej wykrywaniu i rozwijaniu konkretnych terapii.

Badanie rozwoju mieszka włosowego – poprzez badanie sposobu, w jaki mieszki włosowe formują się u mysiego embriona, naukowcy mają nadzieję na lepsze zrozumienie biologii cyklu życiowego włosa, co z kolei może prowadzić do leczenia procesów leżących u podstaw choroby.

Oddziaływanie na system odpornościowy – odkryto kilka nowych agentów skutecznych w leczeniu łuszczycy, które mogą również okazać się odpowiednim lekiem na łysienie plackowate. Leki te działają blokując konkretne przenośniki chemiczne, które odgrywają rolę w reakcjach odpornościowych, bądź też interferując z działalnością białych komórek krwi (zwanych komórkami T), zaangażowanych w ataki systemu odpornościowego na mieszki włosowe. Dla pacjentów z łysieniem plackowatym korzystne mogą się okazać również nowe  terapie leczące inne choroby autoimmunologiczne, jak reumatoidalne zapalenie stawów czy toczeń.

Poszukiwanie lepszych sposobów podawania leków – jednym z ograniczeń związanych z obecnymi terapiami miejscowymi jest brak sposobu dostarczenia leku do źródła problemu. Naukowcy szukają substancji, która penetrowałaby podskórną warstwę tłuszczu i przenosiła lek bezpośrednio do mieszków włosowych. U zwierząt laboratoryjnych działania takie zdają się mieć aplikowane miejscowo syntetyczne cząstki zwane liposomami, jednak aby sprawdzić ich skuteczność w leczeniu ludzi potrzebne są dalsze badania.

Zrozumienie cytokin – przenośniki chemiczne zwane cytokinami odgrywają ważną rolę w regulowaniu reakcji immunologicznych ciała, niezależnie od tego czy jest to normalna odpowiedź na element obcy, jak wirus, czy jest ona anormalna i skierowana przeciwko części ciała. Naukowcy wierzą, że poprzez dostarczanie pewnych zapobiegających zapaleniu  cytokin mogą oni mieć możliwość spowolnienia bądź zatrzymania anormalnych reakcji ciała na mieszki włosowe. Jako że stosowanie cytokin wewnętrznie może spowodować niepożądane skutki, wierzą oni, że lepszym pomysłem może być stosowanie leku miejscowo w oparciu o liposomy, które dostarczą cząsteczki do korzenia włosa.

Zrozumienie biologii komórek macierzystych– komórki macierzyste nabłonka są to niedojrzałe komórki odpowiedzialne za regenerację i utrzymywanie różnych tkanek, w tym skóry i mieszków włosowych. Komórki macierzyste w mieszku zdają się być chronione przed uszkodzeniami wynikającymi z łysienia plackowatego, co może wyjaśniać, dlaczego u każdego chorego istnieje potencjalna szansa na odrośnięcie  włosów. Poprzez badanie biologii tych komórek i ich najbliższych rozszerzeń, które zdają się być celem ataku systemu odpornościowego, badacze mają nadzieję na osiągnięcie lepszego zrozumienia czynników wywołujących chorobę.

Jak łysienie plackowate wpłynie na moje życie

Jest to popularne pytanie, szczególnie często zadawane przez dzieci, nastolatki i ludzi młodych, którzy zaczynają swoją drogę życiową i mogą żyć z efektami łysienia plackowatego przez wiele lat. Pocieszające jest to, że łysienie plackowate nie jest chorobą bolesną i nie powoduje dyskomfortu fizycznego. Nie jest ona zakaźna i ludzie nią dotknięci na ogół są poza tym całkiem zdrowi. Nie redukuje ona długości życia, nie powinna również przeszkadzać w takich planach, jak chodzenie do szkoły, praca, małżeństwo, założenie rodziny, uprawianie sportu czy wykonywanie ćwiczeń gimnastycznych. Tym, co może sprawiać problemy, jest psychologiczny aspekt choroby. Wielu ludzi radzi sobie, starając się dowiedzieć jak najwięcej na temat łysienia plackowatego, rozmawiając z innymi chorymi, a jeśli to konieczne, szukając profesjonalnej pomocy w zbudowaniu pozytywnego wizerunku samego siebie

Jak mogę sobie radzić z objawami tej choroby?
Życie z łysieniem może być trudne, zwłaszcza w kulturze, dla której włosy symbolizują młodość i zdrowie. Jednak nawet mimo to większość osób chorujących na łysienie plackowate nie ma problemów z satysfakcjonującym życiem w społeczeństwie. Kluczem do poradzenia sobie z trudną sytuacją jest ocenianie siebie według tego, kim się jest, nie ile włosów się posiada. Wiele osób uczących się życia z łysieniem plackowatym odkrywa, że pomocna może być rozmowa  z innymi pacjentami mającymi ten sam problem. Więcej niż cztery miliony osób w samych Stanach Zjednoczonych chorują na łysienie plackowate, żadna z nich nie powinna się więc czuć osamotniona w problemie. Często można skontaktować się z innymi chorymi; możliwość taką daje m.in. amerykańska Krajowa Fundacja Łysienia Plackowatego (NAAF, National Alopecia Areata Foundation).

Innym sposobem radzenia sobie z chorobą jest minimalizowanie jej wpływu na własny wygląd zewnętrzny. Jeśli pacjent traci wszystkie włosy, może wybrać dla siebie modną, naturalnie wyglądająca perukę. W przypadku występowania nielicznych, małych łatek, efekt wizualny można poprawić poprzez stosowanie pudru, kremu albo kredki kosmetycznej w kolorze włosów, nakładanych na skórę głowy. Wyeliminuje to kontrast pomiędzy włosami a skórą głowy. Umiejętnie stosowany ołówek do brwi może zamaskować brak owłosienia w tym miejscu.

U kobiet łyse łatki można zamaskować atrakcyjnym szalem; ponadto biżuteria i strój mogą odciągać uwagę od łysych miejsc, a odpowiedni makijaż może zakamuflować efekty wypadnięcia włosów na twarzy. Osoby, które chcą dowiedzieć się, jak kosmetycznie ukrywać efekty łysienia plackowatego, powinny skonsultować się ze swoim lekarzem albo członkami lokalnej grupy wsparcia, aby uzyskać informacje na temat dobrego kosmetologa specjalizującego się w pracy w podobnych przypadkach.

Melisa lekarska a wypadanie włosów

Melisa lekarska znana jest też pod nazwą matecznik, rojownik, pszczelnik. Ma wiele właściwości, ale przede wszystkim znana jest jako zioło o działaniu uspokajającym. Jest zielem wieloletnim z gatunku bylin z rodziny jasnowatych o zapachu bardzo zbliżonym do cytryny. Melisa pochodzi z rejonów Morza Śródziemnego. Jest uprawiana w wielu krajach Europy, także w Polsce. Do uprawy potrzebuje ciepłego, osłoniętego od wiatru stanowiska. Uprawia się ją na glebach żyznych, ciepłych, dostatecznie wilgotnych i bogatych w wapń. Roślinę zbiera się w czasie kiedy tworzą się pączki kwiatowe. 

OpisMelisa lekarska rośnie do wysokości 90 cm. Posiada białe lub żółtawe kwiaty. Roślina kwitnie od czerwca do września. Silny zapach cytrynowy emitują liście, które są koloru jasnozielonego i mają owalny kształt. W jej składzie znajdują się: garbniki, polifenole, flawonoidy, substancje gorzkie, olejek lotny. 

ZastosowanieW zielarstwie wykorzystywane są liście, z których wytwarza się olejek melisowy. Jest surowcem o działaniu uspokajającym, przeciwbólowym (bóle głowy, menstruacyjne). Stosuje się je przy występującym zespole przewlekłego zmęczenia. Poza tym zmniejsza wzdęcia i gazy, pomaga przy rozstrojach żołądka i przewodu pokarmowego, pobudza trawienie, pomaga przy alergii i atakach kaszlu. Ma też zastosowanie w kosmetologii. Melisę stosuje się do płukania jasnych włosów, przy łupieżu i wypadaniu włosów. 

Przepisy na kosmetyki do pielęgnacji włosów, które można samodzielnie wykonać w domu. Z melisy można przyrządzić napar, który sporządza się z suszonych liści melisy. W tym celu 1,5 łyżki liści melisy należy zalać wrzątkiem, przykryć i odstawić na 10 minut w celu lepszego zaparzenia. Tak przygotowany napar należy pić 2 do 3 razy dziennie. Napar można stosować też zewnętrznie wcierając w skórę głowy. Wtedy działanie będzie bardziej skuteczne.

Rozmaryn lekarski na łysienie i wypadanie włosów

Rozmaryn lekarski jest krzewem należącym do rodziny jasnowatych. Większości osób znany jest jako przyprawa używana w kuchni. W stanie dzikim występuje w rejonach Morza Śródziemnego. Uprawiany jest w wielu krajach świata. W Polsce rośnie raczej w doniczkach. Kilkadziesiąt lat temu nie było praktycznie domu, w którym na oknie nie stałaby doniczka z rozmarynem. n

Opis
Rozmaryn jest cały czas zielony, posiada bardzo aromatyczne liście potrafiące osiągnąć wysokość do 2 metrów. Liście są równo wąskie o kolorze ciemno zielonym na wierzchu, a białe pod spodem. Są skórzaste w dotyku, grube, podwinięte brzegiem. Kwiaty są drobne, mają kolor blado niebieski. Łodyga ma kształt czterokanciasty i drewnieje w drugim roku. 

Rozmaryn uprawiany jest głównie ze względu na aromatyczne liście. Zbiera się je w okresie od czerwca do sierpnia i suszy w miejscach zacienionych w temperaturze do 35 stopni. Liście zawierają 2% olejku lotnego, do 8% garbników, flawonoidy, kwasy polifenolowe, oraz inne składniki. 

Rozmaryn lekarski posiada właściwości ściągające, odżywcze, zwiększające pocenie. Łagodzi objawy przeziębienia, grypy, kataru i kaszlu. Liście rozmarynu wspomagają trawienie. Ziele sprawdza się również jako doskonały środek polecany w przypadku niskiego ciśnienia krwi. Olejki lotne zawarte w liściach posiadają właściwości antyseptyczne, przeciwbakteryjne i przeciwgrzybiczne. 

ZastosowanieOlejek rozmarynowy stosuje się do produkcji szamponów do włosów, mydeł i wody kolońskiej. Sporządza się z niego środek odżywczy stosowany do włosów, który zapobiega łysieniu. Sporządza się z niego również ekstrakty, herbatki lecznicze, nalewki, maście, plastry.

PrzepisyNalewka na porost włosów
60 gram liści rozmarynu,
60 gram korzenia łopianu,
60 gram korzenia pokrzywy

Zioła mieszamy i zalewamy 1 litrem wódki i pozostawiamy na 15 dni. Po upływie tego terminu odcedzamy i przelewamy do buteleczek, które należy zakorkować. Nalewkę stosuje się do nacierania skóry głowy przy łojotoku i łupieżu. 

 

Pokrzywa na wypadanie włosów

Pokrzywa (Urtica dioica) należy do roślin z grupy pokrzywowatych. Jest chyba najbardziej znanym chwastem. Pokrzywę jest bardzo łatwo rozpoznać, głównie dzięki jej liściom, które pokryte są parzącymi włoskami. Dotknięcie pokrzywy powoduje dość bolesne podrażnienia skóry.

W stanie dzikim występuje w Europie, Azji, Afryce Północnej, Ameryce Północnej. Występuje również na innych obszarach i kontynentach, do których została przywieziona. 

W Polsce występuje na obszarze całego kraju. Spotkać ją można głównie w wilgotnych lasach, oraz w zaroślach, na rumowiskach. Jako chwast występuje w ogrodach, zwłaszcza zaniedbanych, pod płotami i budynkami. Uwielbia miejsca zacienione. Jest rośliną trwałą i mało wymagającą. 

Opis
Pokrzywa może osiągnąć wysokość do 1,5 metra. Posiada sztywną, czterokanciastą, mocno ulistnioną łodygę. Liśce mają kolor ciemnozielony, są grubo ząbkowane. Zarówno łodyga jak i liście posiadają sztywne parzące włoski. W kątach liści wytwarzane są kwiaty, które są zebrane w zwisające grona. Pokrzywa kwitnie od lipca do września. Zbiór można przeprowadzać dwa razy, a nawet i trzy razy w roku. Z rośliny ścina się młode pędy zanim jeszcze zaczną kwitnąć. Korzenie wykopuje się jesienią lub wczesną wiosną. Po wydobyciu trzeba je oczyścić z ziemi i odciąć część nadziemną. 

Zebraną roślinę suszy się w naturalnych suszarniach, dobrze zacienionych i przewiewnych. Rozkłada się je cienką warstwą, aby jak najszybciej wyschła. 

Zastosowanie
Pokrzywa jest wykorzystywana jako roślina lecznicza i kosmetyczna, jadalna i jako pasza. Ponadto dostarcza włókien i barwnika. Jest użytkowana w ogrodnictwie. Wykorzystuje się ją w leczeniu kamicy nerkowej i pęcherzowej. 

W zielarstwie są wykorzystywane liście i korzenie. Są one bogate w sole mineralne (12,5 – 18,5%), głównie wapń, fosfor, magnez, żelazo, a także w karetonoidy, flawonoidy, kwasy organiczne (na przykład mrówkowy), chlorofil (0,8%), serotoninę, histaminę, w witaminy: A, C, B2, K, w garbniki. 

Wyciąg z pokrzywy ma zastosowanie przy pielęgnacji włosów. Mieszanki ziołowe mające w swoim składzie pokrzywę wzmacniają włosy. Napar z pokrzywy stosuje się przy łupieżu, wypadaniu włosów i przy łojotoku. Płukanki polecane są głównie osobom mającym ciemne włosy. W celu wzmocnienia włosów wystarczy jeżeli będziemy płukać włosy naparem z suszonych liści lub korzeni pokrzywy.

W przypadku włosów wypadających potrzebna jest trochę silniejsza kuracja. Przepis na nią poniżej.

Napar z korzeni wzmacniający włosy- pół łyżki suszonych korzeni,
- szklanka wody.
Korzenie zalewa się szklanką wrzątku. Po 10 minutach należy odcedzić i używać do płukania włosów. 

Kuracja na wypadające włosyGarść pokrzyw należy zalać w słoiku octem owocowym w ilości ¼ litra. Pozostawić na 15 minut. Po upływie tego czasu należy go odcedzić i tak przygotowanym odwarem należy przemywać włosy i skórę głowy co 2 dni.

Łysienie bliznowaciejące 
Łysienie bliznowaciejące polega na nieodwracalnym uszkodzeniu mieszków włosowych i może być łysieniem nabytym lub wrodzonym. Czynnikami nabytego łysienia mogą być urazy fizyczne (np. promienie X, oparzenia, niska temperatura), mechaniczne (np. długo i często powtarzane ciągnięcie włosów, uciski lub silny uraz jednorazowy), biologiczne (zakażenia bakteryjne i wirusowe) i chemiczne (np. działanie toksycznej substancji). Z wrodzonych mogą być to: znamię łojowe, niedorozwój skóry, rogowacenie mieszkowe. Ten rodzaj łysienia może również wystąpić w trakcie przebiegu chorób takich jak sarkoidoza, czy nowotwory skóry. 
Łysienie bliznowaciejące diagnozuje się w pierwszym etapie na podstawie biopsji skóry czaszki. Wynik tego badania jest konieczny, aby określić aktywność łysienia i podjąć stosowną terapię. Istotne jest też ocenienie kliniczne skóry na głowie. Częstymi objawami są: ból, świąd, nadmierna wrażliwość, a skóra głowy jest zaczerwieniona, łuszczy się i pojawiają się na niej krosty. Niekiedy jednak tylko niektóre z tych objawów występują. 
Leczeniem łysienia bliznowaciejącego, jako proces nieodwracalny jest leczenie chirurgiczne, zależne od umiejscowienia i rozmiarów zmiany. Może ono polegać na wycięciu i zamknięciu ubytku. Dorosłym pacjentom można zaproponować transplantację włosów. U młodszych pacjentów można zastosować rozciąganie skory owłosionej. Jeśli znamy przyczynę łysienia, w początkowej fazie choroby można zahamować jej postęp za pomocą leczenia farmakologicznego. 

Łysienie plackowate
Schorzenie to najczęściej rozwija się u nastolatków i młodych ludzi dorosłych, po dwudziestym roku życia. Może jednak rozwinąć się również u dzieci i ludzi starszych, ale u osób starszych jest to dość rzadkie. Częściej dotyka też kobiet niż mężczyzn. Dokładnej przyczyny wciąż nie ustalono, jednak hipotetycznie są to: stres psychologiczny (stres długotrwały lub pojedynczy, bardzo stresujący incydent), predyspozycje genetyczne, infekcja wirusowa, bądź bakteryjna, przemiany hormonalne, fizyczne uszkodzenie ciała i związany z tym bardzo silny stres, długoterminowy kontakt z chemikaliami. Niestety nie istnieją leki, które likwidowałyby łysienie na stałe u wszystkich pacjentów. Efekty leczenia są indywidualne. Naturalne metody leczenia to m.in.: masaże głowy, masaże głowy, akupunktura, maści z wyciągiem z aloesu, tran rybi, homeopatia oraz cynk w tabletkach lub jego źródła naturalne (np. pestki z dyni). Ten ostatni jednak przyjmowany w zbyt dużych ilościach może doprowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych.
 

Jak walczyć z łysieniem

Najczęściej spotykanymi rodzajami łysienia są: łysienie androgenowe, plackowate, telogenowe i bliznowaciejące.

Łysienie androgenowe
Łysienie androgenowe jest dziedziczne. Cierpią na nie obie płcie, jednak mężczyźni częściej niż kobiety. Mężczyźni tracą włosy nad skrońmi (tzw. zakola), zaś kobiety na środku głowy. Wywołuje je dihydrotestosteron (pochodna testosteronu). Atakuje mieszki włosowe, co w efekcie osłabia rosnące włosy i prowadzi do ich wypadania. Chociaż genów zmienić nie jesteśmy w stanie, z pomocą medycyny łysienie można zatrzymać lub znacznie spowolnić. U kobiet jest ono właściwie całkowicie uleczalne. Podstawowe metody leczenia to:
•    farmakoterapia (ogólna i miejscowa)
U mężczyzn polecane i udowodnione działanie mają 2 środki: finasteryd i minoksydil. Ten pierwszy stosowany jest również w wypadkach leczenia prostaty (w dawce 5 razy większej). Panie nie powinny jednak go przyjmować. Jest on dość skuteczny, a koszt miesięcznej terapii sięga ok.200zł. Posiada jednak skutki uboczne. Najczęściej spotykane są zaburzenia erekcji. Są one jednak przejściowe i ustępują po pewnym czasie stosowania, bądź po odstawieniu leku. Minidoksyl stosujemy 2 razy dziennie, miejscowo wcierając w skórę głowy. Ma on znacznie słabsze działanie i skuteczność niestety osobniczo zmienna, ale trzeba kilku miesięcy, by cokolwiek stwierdzić. Czasem stosuje się spironolakton - lek jednak z powodu licznych niepożądanych skutków ubocznych raczej odchodzi się od tej drogi leczenia.
U kobiet poleca się stosowanie inhabitorów DHT i łączenie środków doustnych i tych do stosowania miejscowego. Oprócz wymienionych wyżej leków, na rynku dostępnych jest wiele preparatów, których substancje czynne działają na zasadzie normalizacji kondycji skóry głowy (tzn. pracy gruczołów łojowych) i niewątpliwie nadają się bardzo dobrze do pielęgnacji włosów oraz poprawiania ich struktury i wyglądu, (choć ich skuteczność w stymulowaniu odrastania włosów jest kwestią sporną).
•    leczenie zabiegowe / chirurgiczne
Jednym z polecanych sposobów walki z łysieniem jest mezoterapia. Jest to zabieg dermatologiczny, polegający na ostrzykiwaniu skóry głowy preparatami pobudzającymi wzrost włosów i zapobiegającymi ich wypadaniu. Ten rodzaj terapii daje efekt zahamowania procesu wypadania włosów, a czasem nawet ich zagęszczenie. W celu uzyskania efektu leczniczego należy wykonać serię około 4-8 zabiegów.
Kolejnym ze sposobów radzenia sobie z łysieniem jest przeszczepianie skóry zawierającej mieszki włosowe. Najpowszechniejsze metody transplantacji skóry wiążą się z dość szeroką ingerencją chirurgiczną. Niestety po takich operacjach często pozostają blizny, a dodatkowo są kosztowne. Należy również pamiętać, że ta radykalna metoda mimo wszystko nie prowadzi do wyleczenia, jedynie łagodzi skutki łysienia.

Łysienie telogenowe 
O wystąpieniu łysienia telogenowego mówimy, gdy spora część włosów przechodzi w stan spoczynku (telogenu). Do przyczyn wystąpienia tego rodzaju łysienia należą takie czynniki jak stres, anemia, niedoczynność tarczycy, zabiegi operacyjne i zażywanie niektórych leków. Największe wypadania włosów nasila się około 3 miesiące po wystąpieniu czynnika. Przeważnie łysienie telogenowe nie wymaga leczenia, nie jest trwałe i ustępuje po kilku miesiącach. Należy jednak ustalić i wyeliminować przyczynę jego pojawienia się. Tego rodzaju łysienia nie należy traktować jak inne procesy łysienia, oznacza ono „wymianę” dużej części starych na nowe. W okresie przejściowym można wspomóc się środkami na porost włosów, takich jak biotyna i niebiesko-zielone algi. Zdarza się, że część kobiet cierpi na przewlekłe telogenowe wypadanie włosów. Wówczas kurację należy przeprowadzić odnosząc się do traumy, które je wywołała lub innego stanu przewlekłego, który mógł wpłynąć na wypadanie włosów.