Łysienie typu męskiego u kobiet może się pojawić między 15 a 45 rokiem życia. Wyróżniamy dwie postacie tego schorzenia: łysienie czołowe / pogłębienie kątów czołowych/ oraz szczytowe na czubku głowy. W etiologii bierze się pod uwagę czynniki wewnątrzwydzielnicze czyli przewagę androgenów nad estrogenami. Pewne znaczenie ma również czynnik genetyczny. W przypadku kobiet łysienie androgenowe może wystąpić w wyniku zaburzenia równowagi pomiędzy estrogenami a androgenami. Sytuacja taka może zaistnieć w wyniku uwarunkowań genetycznych lub tez zaburzeń układu dokrewnego. Proces powstawiania łysienia androgenowego u kobiet jest nieco odmienny od procesu zachodzącego w przypadku łysienia androgenowego mężczyzn. Droga do powstania testosteronu, pośrednio odpowiedzialnego za wypadanie włosów, polega na przemianie w androsteronu dehydroepiandrosteronu. Androsteron na tym etapie może przejść w estron w wyniku działania aromatazy lub też testosteron. Jeśli oddziaływanie enzymu aromataza jest niedostateczne, powoduje to nadmierne wytwarzanie testosteronu i w dalszym etapie prowadzi do procesu jak u mężczyzn. U kobiet łysienie androgenowe najczęściej występuje w 2 szczytach przypadających na wiek 20-24 lata oraz 35-39 lat i ma charakter rozlany(skala Ludwig'a). Wysokiemu poziomowi androgenów może towarzyszyć trądzik, łojotok oraz hirsutyzm.

Przerzedzanie się włosów na środku nie jest typowe dla kobiet w średnim wieku. Może się ono łączyć z bólami głowy, uderzeniami gorąca oraz depresją. Objawy te mogą być łatwo kontrolowane poprzez zażywanie żeńskich hormonów płciowych (estrogenów), może to także powstrzymać wypadanie włosów. W tym wieku stopniowo spada poziom wydzielanych przez jajniki hormonów, co przyczynia się do pojawienia powyższych symptomów, a czasami wystąpieniem szorstkich włosów na brodzie oraz górnej wardze, który może być usuwany przez epilację przy użyciu diatermii mono-polarnej. W późniejszym wieku, zazwyczaj około sześćdziesiątego roku życia strata włosów może się zwiększyć z powodu przypadłości zwanej obrzękiem śluzowatym, powodowanym przez niedoczynność tarczycy. 

Utrata włosów w tych przypadkach nie odzwierciedla typowego rozmieszczenia, lecz dąży do objęcia przedniej części skóry głowy oraz tyłu karku w jego środkowej części. Może również wystąpić utrata zewnętrznych części brwi. Faktura włosów podczas obrzęku śluzowatego jest raczej szorstka, co nie może być w żaden sposób zmienione. Cała skóra może stać się cieńsza, wysuszona, pacjent jest często otyły, ospały, wrażliwy na zimno, jego głos często staje się gardłowy. Większość bardziej poważnych objawów może być złagodzona poprzez podawanie wyciągów tarczycy, ale rzadko kiedy włos powraca do stanu normalnego. Przeciwieństwem obrzęku śluzowatego jest przypadłość charakteryzująca się nadczynnością tarczycy, a często nawet wytrzeszczem gałek ocznych, którym może towarzyszyć nieznaczny wzrost wypadania włosów przez wiele lat. Inne gruczoły wydzielania wewnętrznego wliczając nadnercza i przysadkę mózgową oraz zakłócenia w ich pracy mogą być odpowiedzialne za łysienie typu męskiego oraz hirsutyzm. Jednakże zmiany te zazwyczaj są jedynie niewielką częścią całego obrazu klinicznego, ponieważ ze względu na złożone relacje między tymi gruczołami, może być wymagana porada endokrynologa. Możliwym jest, że rozproszona utrata włosów, po której występuje poronienie lub poród, może być związana z tymczasową dysfunkcją przysadki mózgowej, ponieważ skomplikowane porody mogą powodować groźne uszkodzenia tego gruczołu. 

Często w tych przypadkach wypadanie włosów u kobiet staje się widoczne dopiero po kilku tygodniach. Zazwyczaj dotyka ono całej głowy, ale nie jest widoczne wyraźne przerzedzenie, gdyż następuje szybkie odrastanie. Jednakże, u młodych matek duże ilości wypadniętych włosów znalezionych rano na poduszce, powinny być sygnałem skłaniającym do jak najszybszego skorzystania z porady lekarskiej, ale naturalnie nie musi oznaczać to trwałego procesu wypadania włosów, jeśli jej ogólny stan zdrowia jest dobry. Niegdyś przypadki wypadania włosów występowały po nagłym zakończeniu karmienia piersią, lecz w czasach dzisiejszych rzadko jest to obserwowane, z powodu podawania młodym matkom dużych dawek estrogenu w celu zapobiegania powstawaniu dyskomfortu powodowanego nabrzmiałymi piersiami.