Jak walczyć z łysieniem
Łysienie telogenowe
O wystąpieniu łysienia telogenowego mówimy, gdy spora część włosów przechodzi w stan spoczynku (telogenu). Do przyczyn wystąpienia tego rodzaju łysienia należą takie czynniki jak stres, anemia, niedoczynność tarczycy, zabiegi operacyjne i zażywanie niektórych leków. Największe wypadania włosów nasila się około 3 miesiące po wystąpieniu czynnika. Przeważnie łysienie telogenowe nie wymaga leczenia, nie jest trwałe i ustępuje po kilku miesiącach. Należy jednak ustalić i wyeliminować przyczynę jego pojawienia się. Tego rodzaju łysienia nie należy traktować jak inne procesy łysienia, oznacza ono „wymianę” dużej części starych na nowe. W okresie przejściowym można wspomóc się środkami na porost włosów, takich jak biotyna i niebiesko-zielone algi. Zdarza się, że część kobiet cierpi na przewlekłe telogenowe wypadanie włosów. Wówczas kurację należy przeprowadzić odnosząc się do traumy, które je wywołała lub innego stanu przewlekłego, który mógł wpłynąć na wypadanie włosów.
Łysienie bliznowaciejące
Łysienie bliznowaciejące polega na nieodwracalnym uszkodzeniu mieszków włosowych i może być łysieniem nabytym lub wrodzonym. Czynnikami nabytego łysienia mogą być urazy fizyczne (np. promienie X, oparzenia, niska temperatura), mechaniczne (np. długo i często powtarzane ciągnięcie włosów, uciski lub silny uraz jednorazowy), biologiczne (zakażenia bakteryjne i wirusowe) i chemiczne (np. działanie toksycznej substancji). Z wrodzonych mogą być to: znamię łojowe, niedorozwój skóry, rogowacenie mieszkowe. Ten rodzaj łysienia może również wystąpić w trakcie przebiegu chorób takich jak sarkoidoza, czy nowotwory skóry.
Łysienie bliznowaciejące diagnozuje się w pierwszym etapie na podstawie biopsji skóry czaszki. Wynik tego badania jest konieczny, aby określić aktywność łysienia i podjąć stosowną terapię. Istotne jest też ocenienie kliniczne skóry na głowie. Częstymi objawami są: ból, świąd, nadmierna wrażliwość, a skóra głowy jest zaczerwieniona, łuszczy się i pojawiają się na niej krosty. Niekiedy jednak tylko niektóre z tych objawów występują.
Leczeniem łysienia bliznowaciejącego, jako proces nieodwracalny jest leczenie chirurgiczne, zależne od umiejscowienia i rozmiarów zmiany. Może ono polegać na wycięciu i zamknięciu ubytku. Dorosłym pacjentom można zaproponować transplantację włosów. U młodszych pacjentów można zastosować rozciąganie skory owłosionej. Jeśli znamy przyczynę łysienia, w początkowej fazie choroby można zahamować jej postęp za pomocą leczenia farmakologicznego.
Łysienie plackowate
Schorzenie to najczęściej rozwija się u nastolatków i młodych ludzi dorosłych, po dwudziestym roku życia. Może jednak rozwinąć się również u dzieci i ludzi starszych, ale u osób starszych jest to dość rzadkie. Częściej dotyka też kobiet niż mężczyzn. Dokładnej przyczyny wciąż nie ustalono, jednak hipotetycznie są to: stres psychologiczny (stres długotrwały lub pojedynczy, bardzo stresujący incydent), predyspozycje genetyczne, infekcja wirusowa, bądź bakteryjna, przemiany hormonalne, fizyczne uszkodzenie ciała i związany z tym bardzo silny stres, długoterminowy kontakt z chemikaliami. Niestety nie istnieją leki, które likwidowałyby łysienie na stałe u wszystkich pacjentów. Efekty leczenia są indywidualne. Naturalne metody leczenia to m.in.: masaże głowy, masaże głowy, akupunktura, maści z wyciągiem z aloesu, tran rybi, homeopatia oraz cynk w tabletkach lub jego źródła naturalne (np. pestki z dyni). Ten ostatni jednak przyjmowany w zbyt dużych ilościach może doprowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych.
O wystąpieniu łysienia telogenowego mówimy, gdy spora część włosów przechodzi w stan spoczynku (telogenu). Do przyczyn wystąpienia tego rodzaju łysienia należą takie czynniki jak stres, anemia, niedoczynność tarczycy, zabiegi operacyjne i zażywanie niektórych leków. Największe wypadania włosów nasila się około 3 miesiące po wystąpieniu czynnika. Przeważnie łysienie telogenowe nie wymaga leczenia, nie jest trwałe i ustępuje po kilku miesiącach. Należy jednak ustalić i wyeliminować przyczynę jego pojawienia się. Tego rodzaju łysienia nie należy traktować jak inne procesy łysienia, oznacza ono „wymianę” dużej części starych na nowe. W okresie przejściowym można wspomóc się środkami na porost włosów, takich jak biotyna i niebiesko-zielone algi. Zdarza się, że część kobiet cierpi na przewlekłe telogenowe wypadanie włosów. Wówczas kurację należy przeprowadzić odnosząc się do traumy, które je wywołała lub innego stanu przewlekłego, który mógł wpłynąć na wypadanie włosów.
Łysienie bliznowaciejące
Łysienie bliznowaciejące polega na nieodwracalnym uszkodzeniu mieszków włosowych i może być łysieniem nabytym lub wrodzonym. Czynnikami nabytego łysienia mogą być urazy fizyczne (np. promienie X, oparzenia, niska temperatura), mechaniczne (np. długo i często powtarzane ciągnięcie włosów, uciski lub silny uraz jednorazowy), biologiczne (zakażenia bakteryjne i wirusowe) i chemiczne (np. działanie toksycznej substancji). Z wrodzonych mogą być to: znamię łojowe, niedorozwój skóry, rogowacenie mieszkowe. Ten rodzaj łysienia może również wystąpić w trakcie przebiegu chorób takich jak sarkoidoza, czy nowotwory skóry.
Łysienie bliznowaciejące diagnozuje się w pierwszym etapie na podstawie biopsji skóry czaszki. Wynik tego badania jest konieczny, aby określić aktywność łysienia i podjąć stosowną terapię. Istotne jest też ocenienie kliniczne skóry na głowie. Częstymi objawami są: ból, świąd, nadmierna wrażliwość, a skóra głowy jest zaczerwieniona, łuszczy się i pojawiają się na niej krosty. Niekiedy jednak tylko niektóre z tych objawów występują.
Leczeniem łysienia bliznowaciejącego, jako proces nieodwracalny jest leczenie chirurgiczne, zależne od umiejscowienia i rozmiarów zmiany. Może ono polegać na wycięciu i zamknięciu ubytku. Dorosłym pacjentom można zaproponować transplantację włosów. U młodszych pacjentów można zastosować rozciąganie skory owłosionej. Jeśli znamy przyczynę łysienia, w początkowej fazie choroby można zahamować jej postęp za pomocą leczenia farmakologicznego.
Łysienie plackowate
Schorzenie to najczęściej rozwija się u nastolatków i młodych ludzi dorosłych, po dwudziestym roku życia. Może jednak rozwinąć się również u dzieci i ludzi starszych, ale u osób starszych jest to dość rzadkie. Częściej dotyka też kobiet niż mężczyzn. Dokładnej przyczyny wciąż nie ustalono, jednak hipotetycznie są to: stres psychologiczny (stres długotrwały lub pojedynczy, bardzo stresujący incydent), predyspozycje genetyczne, infekcja wirusowa, bądź bakteryjna, przemiany hormonalne, fizyczne uszkodzenie ciała i związany z tym bardzo silny stres, długoterminowy kontakt z chemikaliami. Niestety nie istnieją leki, które likwidowałyby łysienie na stałe u wszystkich pacjentów. Efekty leczenia są indywidualne. Naturalne metody leczenia to m.in.: masaże głowy, masaże głowy, akupunktura, maści z wyciągiem z aloesu, tran rybi, homeopatia oraz cynk w tabletkach lub jego źródła naturalne (np. pestki z dyni). Ten ostatni jednak przyjmowany w zbyt dużych ilościach może doprowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz