Powody łysienia

Zdrowy, dorosły człowiek traci dziennie od 50 do 100 włosów. Jest to zjawisko w 100% naturalne i absolutnie nieodbiegające od przyjętych norm. Jednak, gdy dostrzeżemy u siebie problem nadmiernego wypadania włosów, powinniśmy być czujni. Może być to, bowiem pierwszą oznaką choroby, osłabienia lub łysienia.
Problem utraty owłosienia dotyczy wszystkich, zarówno kobiet jak i mężczyzn. Najczęściej powodowany jest on wiekiem, gdyż już od okresu dojrzewania włosy człowieka stają się coraz cieńsze.
Przyczyn łysienia jest jednak znacznie więcej. Jedną z najczęstszych postaci jest postać androgenna. Występuje ona u obojga płci i dotyka ponad 80% mężczyzn oraz 60% kobiet przed 60 rokiem życia. W przypadku Panów polega ono na cofaniu się linii włosów na skroniach i czole, natomiast Panie zaobserwować mogą, tzw. „przerzedzenie rozlane” obejmujące całą powierzchnię skóry głowy. Powyższy typ łysienia zwykło się określać skalą Hamilton'a/Norwood'a.

Gwałtowna utrata włosów określana jest mianem łysienia anagenowego. Polega ona na zahamowaniu podziałów komórkowych macierzy włosa, co jest równoznaczne z przedwczesnym zakończeniem fazy wzrostu, ścieńczeniem korzenia, przerwaniem jego ciągłości i wypadnięciem włosa. Ten typ łysienia przypisuje się zazwyczaj działaniu pewnych grup leków i czynników uszkadzających strukturę mieszków, czyli na przykład chemioterapii, radioterapii, antybiotykom bądź ciężkim infekcjom układowym.

Mianem łysienia bliznowaciejącego zwykło się określać wszelkiego rodzaju zaburzenia prowadzące do niszczenia mieszka włosowego. Bez większego znaczenia pozostaje tu fakt, czy proces ten spowodowany został przez czynniki zewnętrzne czy też za sprawą oddziaływania chorobowego w obrębie samego mieszka. Do zniszczenia mieszków włosowych przyczynić mogą się oparzenia owłosionej skóry, niewłaściwe kosmetyki, liczne stany psychogenne z naciskiem na długotrwały stres, zakażenia w skutek przebiegu grzybicy, gruźlicy lub kiły, łojotok, łuszczyca, zaburzenia hormonalne oraz rozwijający się guz nowotworowy.

Łysienie plackowate to poważna choroba odnotowana u około 2% przypadków zgłaszających się do dermatologa pacjentów. Łysienie to cechuje się występowaniem przejściowych lub trwałych ognisk wyłysienia, w przypadku, kiedy skóra wokół ogniska nie pozostaje w stanie zapalnym. Choroba pojawić może się w dowolnym momencie życia i spowodować nawet całkowitą utratę owłosienia nie tylko w obrębie skóry głowy, ale również na pozostałych częściach ciała. Dotyczy to również rzęs, brwi oraz owłosienia łonowego.

Choć na ten typ łysienia składa się wiele czynników, wszystkie ona mają wspólne sobie podłoże genetyczne. Są to, zatem zjawiska autoimmunologiczne, naczyniowe, czynniki psychiczne oraz zaburzenia układu nerwowego. Łysienie plackowate pojawia się zazwyczaj wspólnie z inną jednostką chorobową, także odznaczającą się obecnością zjawisk autoimmunologicznych. Do najczęstszych z nich zaliczyć można bielactwo, cukrzyce typu I, czy też zapalenie tarczycy typu Hashimoto. Niestety, stosowane techniki leczenia ambulatoryjnego, do którego używany jest m.in. minoksydil, cygnolina czy Hormony kory nadnerczy tj. terapia kortykosterydowa zazwyczaj nie przynoszą pożądanych efektów, a po zaprzestaniu terapii włosy na ogół po prostu wypadają. Jedynie metoda fotodynamiczna UVA oraz metoda PUVA mogą odnosić pozytywne rezultaty, jednak nawet w tym przypadku odrost jest na ogół tylko częściowy. Niemniej pozwala ona na uzyskanie znaczących efektów u niemal 50% pacjentów.

Niebagatelny wpływ na proces łysienia ma także Dieta. Niedobory składników takich jak żelazo, białko czyCynk w połączeniu z drakońską Dieta w znaczący sposób wpłynąć może na kondycję włosa.
Mieszki włosowe osłabia także gwałtowny spadek poziomu estrogenów, czego doświadczyć mogą kobiety tuż po przebytej ciąży. Jest to tzw. „łysienie poporodowe” i pojawia się zazwyczaj między jedenastym a szesnastym tygodniem po urodzeniu dziecka. W tym przypadku leczenie nie jest wymagane, a odrost włosa następuje samoistnie w przeciągu sześciu miesięcy.
Warto dodać, że do procesu łysienia przyczyniają się także częste suszenie, mroźny wiatr, a także systematycznie przeprowadzane zabiegi kosmetyczne takie jak trwała Ondulacja, Farbowanie czyRozjaśnianie. O kondycję swoich włosów zadbać powinni także palacze, gdyż nikotyna w znacznym stopniu przyczynia się do osłabienia mieszków włosowych.

Łysienie stanowi poważny problem i częstokroć staje się przyczyną kompleksów, a w poważniejszych przypadkach prowadzić może nawet do poważnych zaburzeń psychologicznych. Niezmiernie ważną rolę odgrywa tu konsultacja dermatologiczna, podczas której lekarz określa typ łysienia. Pozwala to na dobór skutecznej metody terapii, co w znacznej większości przypadków zatrzymuje chorobę. Pamiętać należy o jednym; zatrzymanie łysienia stanowi proces o wiele prostszy aniżeli uzyskanie efektu odrostu włosa, dlatego też, gdy dostrzegamy problem łysienia powinniśmy bez wahania udać się do dermatologa.